Zoete Mond van Thomas Rosenboom

Dit boek uit 2009 is het eerste boek van Thomas Rosenboom dat ik gelezen heb. Ik vond het lekker lezen en het verhaal was ook best aardig.

Waar het over ging:
Er zijn twee hoofdpersonen in het boek. De eerste persoon die we tegenkomen is Rebert van Buyten. Hij is een wat teruggetrokken persoon, vooral omdat hij studeert in de ene stad en woont in een andere, en daardoor niet met het studentenleven kan meedoen. Maar ook hoort hij er niet echt bij als zijn huisgenoot met zijn vrienden op stap gaat en hem uitnodigt.

Vanwege het weinige contact met andere mensen weet hij eigenlijk niet meer goed wie hij is: “Hij kon zich zijn karakter nauwelijks meer herinneren” (blz. 40). Na een valse start met een andere opleiding gaat hij voor dierenarts studeren. Ook daar hoort hij er niet bij.

De andere hoofpersoon is Jan de Loper. Hij is een man van adelijke afkomst en heeft een sjieke naam die hij weinig gebruikt. Als jongeman is hij niet gaan studeren maar heeft hij hele stukken van de wereld gelopen, eerst in Nederlands Indie, later in America en verder. Daardoor is hij bekend geraakt als “Jan de Loper”.

Jan de Loper houdt er heel erg van om in de belangstelling te staan. Hij heeft daarom van jongs af aan al allerlei grapjes uitgehaald met andere mensen. Maar tegenwoordig is men er minder van gecharmeerd en hij is ook de jongste niet meer. Hij probeert van alles om toch nog op te vallen.

Uiteindelijk komen de levensverhalen van Rebert en Jan bij elkaar. Maar Rebert mag Jan helemaal niet! Maar ze hebben elkaar wel nodig. Uiteindelijk helpen ze elkaar dan ook.

Wat ik ervan vond:
Het boek was niet moeilijk te lezen, maar de schrijfstijl af en toe wel heel erg goed. Zo vinden we niet lang na het begin van het boek

Zijn blik trof de hare op slag, schroeide er prompt aan vast maar sprong dadelijk ook weer weg (blz. 17)

Ik vond het grappig hoe hij besloot dierenarts te worden nadat hij (in gedachten) een andere dierenarts had uitgelachen, terwijl hij normaal nooit iemand uitlacht. Misschien vindt hij het veiliger iemand te worden de hijzelf niet serieus kan nemen?

Jan de Loper heeft volgens mij pech: in de moderne wereld kijkt men niet meer zo op naar mensen van adel en mensen met geld. Zij lachen daarom niet zomaar meer om alle grappen die hij uithaalt. Daarbij is hij ook nog oud en telt eigenlijk niet meer mee. Hoewel iedereen zich nog goed kan herinneren wat voor streken hij vroeger allemaal uithaalde.

Waardering: 5/5

Dit boek heb ik van: de bibliotheek. Het is het boek van de maand October van de boekgrrls.

VERKLAPPERS

Ook weer zo’n mooie zin: “Hij was een zeevis in zoet water” (blz. 184) na de dood van Tine. Nu is hij de weg helemaal kwijt.

Hij begon zijn studie als dierenarts omdat hij de dierenarts waar hij heen ging, niet serieus kon nemen. Later neemt hij zichzelf niet serieus door een praktijk te beginnen voor kinderen, met dieren waar niets mee aan de hand is. Alleen op die manier wordt hij gewaardeerd. Net als Jan de Loper, die ook bij kinderen de meeste aansluiting vindt.

Extra: Lees mijn recensie van Publieke werken en De rode loper