Boekrecensie: Met een rode Porsche naar Berlijn door Christian Jaschinski

Van de achterkant: Na zestien jaar huwelijk gaat Max’ vrouw ervandoor met een tatoeëerder, iets waar zijn dochter hem de schuld van geeft. Bovendien gaat zijn promotie niet door, omdat een jongere collega de baan voor zijn neus wegkaapt. Volgens zijn beste vriend Bolle heeft Max nu drie opties: een vriendin van vijfentwintig nemen, een nieuwe baan zoeken of een sportwagen kopen. Max kiest voor optie drie, koopt een Porsche en brengt Bolle daarmee naar een sollicitatiegesprek in Berlijn. Hij raakt de Porsche kwijt, maar ontmoet een vrouw die hem behoorlijk in verwarring brengt.

Dit is een zowel grappig, als ook een heel realistisch aanvoelend verhaal over een man, Max, wiens vrouw hem verlaat. Hij loopt ook nog een promotie mis en moet zijn leven opnieuw invulling gaan geven. De gebeurtenissen zijn niet zo realistisch (maar wel heel grappig). De emoties van Max en zijn reacties op wat er gebeurt zijn des te meer herkenbaar. Hij is boos op zijn vrouw en op haar minnaar, en in een poging haar terug te winnen, stalkt hij haar zowat. Zijn beste vriend Bolle vindt dat ze maar een weekend naar Berlijn moeten, in de rode Porsche die Max net gekocht heeft. Onderweg en ter plaatste gebeuren er allerlei dingen waardoor de problemen met werk en ex-vrouw op de achtergrond raken. Bolle’s plan is dus geslaagd!

Het verhaal doet me een beetje denken aan de J. Kessel boeken van P.F. Thomese, maar dan wel minder plat. Het is een mannenverhaal dat ook leuk is voor vrouwen, geschreven op een vlotte, maar redelijk literaire wijze, met af en toe een existentieel overdenkinkje en een puberale angst om af te gaan bij de vrouw waar hij op slag verliefd op wordt. Een vermakelijk verhaal. Aanrader!

Advertentie

Gelezen: Het zomerhuis door Anna Frederiksson

Ik verwachtte een soort van easy read, een vrouwenroman, misschien zelfs wat chick-lit-achtigs. Maar dit bleek een psychologische roman te zijn over familierelaties. Mooi geschreven en intrigerend.

Eva is de oudste dochter, achter in de dertig, en zorgt voor haar moeder. Als die overlijdt, ziet ze eindelijk haar broer en zus weer terug, die al jaren niets van zich hebben laten horen. Als blijkt dat ze met zijn drieën het zomerhuis geërfd hebben, waar hun moeder haar laatste jaren (gedeeltelijk met Eva) heeft doorgebracht, komt er heibel: Eva wil het niet verkopen, de andere twee wel. Op Eva’s werk loopt alles ook al niet op rolletjes, en ze neemt ontslag om daarna in het zomerhuis te gaan wonen. Lekker rustig! Totdat haar broer en zijn gezin en haar zus met partner ook de zomer komen doorbrengen in het zomerhuis.

Er wordt weinig uitgelegd; de lezer moet zelf maar bedenken waarom Eva doet wat ze doet. En hoe meer we te weten komen over het verleden, hoe beter we haar, en haar broer en zus, kunnen begrijpen.

Het verhaal is heel geloofwaardig. De hoofdrolspelers zijn niet alleen broer en zussen, maar ook partners, vaders en moeders, en werknemers. In al die gebieden spelen er dingen mee op de achtergrond. De uiteindelijke vraag is, of Eva in het huis kan blijven wonen of dat het toch verkocht wordt.

Ik kreeg dit boek van een bevriende vertaler, die dit boek zelf vertaald heeft, Edith Sybesma. Ik kreeg trouwens nog meer boeken van haar, waaronder Gelukspad 3, ook van Anna Frederiksson.

Publicatiejaar: 2013

Het boek gaat verfilmd worden.

Gelezen: Frank en wij door Julia Claiborn Johnson

Of de avonturen van een wonderlijk jongetje, is de subtitel van dit boek. Wonderlijk is hij zeker: hij draagt de meest fantastische kledij, en waag het niet aan hem of zijn spullen te zitten. Dan is het huis echt te klein. Met de taxi ergens heen? Alleen met zijn moeder. Met de nieuwe oppas, Alice, wil hij alleen met de auto.

Zijn moeder werkt – zogenaamd? – aan een nieuw boek, na jaren niets geschreven te hebben. Omdat ze dat niet zou kunnen als ze ook nog eens op Frank moest passen, is Alice door de uitgeverij gestuurd om met hem op te trekken.

Hoewel het verhaal best grappig is, steunt het toch vooral op de apart-heid van Frank. Er gebeuren allerlei dingen, maar een echte verhaallijn ontbrak toch een beetje. Er was weinig spanning in het verhaal (van het type: als dat maar goed komt!) en het kabbelde een beetje door. Pas op het laatste gebeurt er echt iets dat alles op zijn kop zet.

Toch heb ik het verhaal met plezier gelezen, vooral vanwege de personages. Frank natuurlijk, maar aan hem wen je snel, en dan is het nieuwtje er wel af. Zijn vreemde moeder, daar is meer mee aan de hand dan het lijkt. En dan zijn er nog wat huisvrienden en hulpen die op hun eigen manier het verhaal opvrolijken.

De uitgever zegt: ‘M.M. Banning – Mimi voor intimi – heeft zich teruggetrokken op haar landgoed in Bel Air. Ze heeft ooit een bestseller geschreven maar nu is ze blut: malafide bankiers zijn er met haar fortuin vandoor gegaan. Voor het eerst sinds tijden moet ze een nieuw boek schrijven. En om ervoor te zorgen dat ze zich aan haar deadline houdt, stuurt haar redacteur een jonge assistente, Alice.

Wanneer Alice aankomt, wordt ze direct aan het werk gezet. Ze moet op Frank passen, Mimi’s negenjarige zoon, die zich kleedt als een jarendertigfilmster en weinig vriendjes heeft. Hij is autistisch. Terwijl ze Frank beter leert kennen, vraagt ze zich af waar zijn vader is. Mimi probeert achter gesloten deuren te schrijven, maar het wil niet vlotten. Aan Alice de taak Mimi te helpen met haar boek…’

Gelezen: De laatste deelnemer door Alexandra Oliva

Dit boek kreeg ik van de uitgever in ruil voor een recensie.

De uitgever zegt: ‘De laatste deelnemer van Alexandra Oliva is een razendspannend boek dat perfect is voor fans van Wie is de mol? en Expeditie Robinson. Twaalf kandidaten nemen deel aan een realityprogramma waarin ze moeten zien te overleven in de wildernis in het noordoosten van de VS. In het begin zijn de opdrachten vrij onschuldig, maar ze worden steeds heftiger. Dan volgt de ultieme test: in je eentje een tijdlang overleven in de wildernis.

Een deelneemster wordt steeds fanatieker, maar ze weet niet wie ze kan vertrouwen. Bij de laatste uitdaging raken haar reserves op en kan ze steeds minder goed realiteit van waan onderscheiden. Dan ontmoet ze een tiener die haar een wel heel onwaarschijnlijk verhaal vertelt. Of vertelt hij de waarheid? Zal ze hem vertrouwen?’

Ik zeg: Soms, als ik overdag door de straten van mijn slaapstadje fiets en niemand tegenkom, denk ik weleens dat de wereld vergaan is en dat ik als enige overgebleven ben. Zoo, in het boek De laatste deelnemer, lijkt ook de enige mens te zijn in het gebied waar aan ze een survivalprogramma meedoet. Maar zij weet: dit is zo in scene gezet door de makers van het televisieprogramma. Wat er ook gebeurt, het is allemaal onderdeel van het programma. Maar de programmamakers gaan wel ver. Hele straten zijn leeg, de bewoners zijn blijkbaar gevraagd binnen te blijven tot Zoo voorbij is. Er liggen ‘lijken’ in huizen, levensecht en heel knap nagemaakt! Omdat ze alles probeert te begrijpen vanuit het programma, duurt het erg lang voordat ze beseft dat er misschien toch iets anders aan de hand is.

Het spannende van deze roman is dat Zoo zich veilig voelt omdat alles binnen de kaders van het televisieprogramma gebeurt – denkt zij -, terwijl je als lezer al snel denkt dat het zo eenvoudig niet kan zijn. Ze denkt dan ook dat er overal camera’s zitten die haar in de gaten houden. Dus wat kan haar gebeuren?

Ook leuk vond ik het begin van het boek, waarin je de deelnemers aan het begin van het programma volgt, en wat daarvan door de editor ook echt meegenomen wordt in de uitzending. Zo worden bepaalde kandidaten anders afgeschilderd dan ze eigenlijk zijn door alleen bepaalde beelden en uitspraken van hen uit te zenden. Dat bevestigt maar weer eens dat ik beslist nooit voor de camera wil, want je hebt er niets over te zeggen hoe jouw beelden aan elkaar geëdit worden. Brr!

De laatste deelnemer is echt een boek voor mij. Heerlijk vind ik het om over een Wie is de Mol-situatie te lezen in een (mogelijk) post-apocalyptische wereld. En natuurlijk is het een boek voor iedereen met eenzelfde smaak als ik. Maar omdat het vooral een psychologische roman is, is het ook interessant voor mensen die niet zo gauw een science-fiction-achtig boek oppakken.

Gelezen: Voor de val door Noah Hawley

Dit boek kreeg ik van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

De uitgeverij zegt: ‘Een prachtig geschreven, gevoelig verhaal over de vriendschap tussen een man en een kind die door het lot bij elkaar zijn gebracht

Op een mistige zomeravond  gaan tien mensen in Martha’s Vineyard aan boord van een klein privévliegtuigje: negen rijke mensen die daar thuishoren, en een kunstenaar die toevallig aan boord belandt. Zestien minuten  later is het vliegtuig neergestort in zee. De enige overlevenden zijn een jongetje van vier en Scott Burroughs, de kunstenaar, die het kind weet te redden.
Afgewisseld met flashbacks naar de levens van de passagiers en bemanningsleden van het vliegtuigje die het niet overleef­den, ontvouwt zich het verhaal van Scott, het jongetje en de fragiele vriendschap die zich ontwikkelt tussen dit onwaar­schijnlijke duo. Langzamerhand rijst het vermoeden dat er iets achter de vliegtuigcrash zat – er zijn te veel bizarre toevallig­heden. Waarom zaten er zo veel invloedrijke mensen aan boord van deze vlucht? Was het ongeval een mechanische of een menselijke fout, of was er iets anders aan de hand?’

Ik zeg: Het verhaal gaat vooral over Scott, de kunstenaar, en wie hij nu eigenlijk is. Hij heeft lang gedacht dat hij wel wat voorstelde als kunstenaar, maar de laatste jaren weet hij wel beter. Dat hij als enige – samen met het jongetje – het vliegtuigongeluk overleeft, is niet zo vreemd, want hij heeft altijd veel gezwommen en kan lange afstanden zwemmen. Hij is zowel een held als verdacht. Want hoe kan het dat hij het overleefd heeft? En waarom laat hij zich niet zien aan de media?

Behalve het verhaal van Scott krijgen we ook de verhalen van de andere mensen aan boord van het vliegtuigje. Dit leidt af van het verhaal van Scott maar geeft wel aanwijzingen over het waarom van het ongeluk. Eigenlijk zit er achter elke passagier of bemanningslid wel een mogelijke reden voor het ongeluk. Telkens wordt er een tipje van de sluier opgelicht, maar de uiteindelijke reden blijkt toch heel anders dan gedacht – en redelijk banaal – te zijn.

Wat ik vooral leuk vond aan dit verhaal zijn twee dingen die ik af en toe zelf ook tegenkom (bijv. in de media). Het ene is dat bij een onverklaarbare gebeurtenis elk detail wordt uitgemolken, want niets is toeval. Hoe vaak doe jij maar wat? Neem je toevallig die weg i.p.v. een andere of bel je een vriendin op voor de gezelligheid? Ga je op een bepaalde tijd boodschappen doen of hoor je de bel niet? Maar als er dan iets gebeurt, is het opeens ‘geen toeval’ dat je net toen dit of dat aan het doen was. Zo is niets meer toeval volgens de onderzoekers van het vliegtuigongeluk. Heel frustrerend, maar ik kan me voorstellen dat het in het echt ook zo gaat.

Het andere interessante vond ik het idee dat ‘men’ recht heeft op de waarheid. Dus mag een televisiestation alles doen om erachter te komen waar Scott was, met wie, en of hij ook naar bed ging met de vrouw(en) die daar aanwezig waren. Toch? Nou, ik dacht van niet, en gelukkig denkt Scott dat ook. Men heeft helemaal geen recht op de waarheid! Waarom zou iedereen alles mogen weten van iemand die bij een ongeluk betrokken was? Goed, daar kan ik me over opwinden. Gelukkig lost Scott het prima op.

Een interessant verhaal dus, maar omdat er zoveel personages belicht worden, is het iets rommeliger dan ik prettig vind. Het verhaal van Scott was interessant genoeg om eruit te lichten. Misschien voor een ander boek.