Gelezen: De laatste deelnemer door Alexandra Oliva

De laatste deelnemer door Alexandra Oliva
Dit boek kreeg ik van de uitgever in ruil voor een recensie.

De uitgever zegt: ‘De laatste deelnemer van Alexandra Oliva is een razendspannend boek dat perfect is voor fans van Wie is de mol? en Expeditie Robinson. Twaalf kandidaten nemen deel aan een realityprogramma waarin ze moeten zien te overleven in de wildernis in het noordoosten van de VS. In het begin zijn de opdrachten vrij onschuldig, maar ze worden steeds heftiger. Dan volgt de ultieme test: in je eentje een tijdlang overleven in de wildernis.

Een deelneemster wordt steeds fanatieker, maar ze weet niet wie ze kan vertrouwen. Bij de laatste uitdaging raken haar reserves op en kan ze steeds minder goed realiteit van waan onderscheiden. Dan ontmoet ze een tiener die haar een wel heel onwaarschijnlijk verhaal vertelt. Of vertelt hij de waarheid? Zal ze hem vertrouwen?’

Ik zeg: Soms, als ik overdag door de straten van mijn slaapstadje fiets en niemand tegenkom, denk ik weleens dat de wereld vergaan is en dat ik als enige overgebleven ben. Zoo, in het boek De laatste deelnemer, lijkt ook de enige mens te zijn in het gebied waar aan ze een survivalprogramma meedoet. Maar zij weet: dit is zo in scene gezet door de makers van het televisieprogramma. Wat er ook gebeurt, het is allemaal onderdeel van het programma. Maar de programmamakers gaan wel ver. Hele straten zijn leeg, de bewoners zijn blijkbaar gevraagd binnen te blijven tot Zoo voorbij is. Er liggen ‘lijken’ in huizen, levensecht en heel knap nagemaakt! Omdat ze alles probeert te begrijpen vanuit het programma, duurt het erg lang voordat ze beseft dat er misschien toch iets anders aan de hand is.

Het spannende van deze roman is dat Zoo zich veilig voelt omdat alles binnen de kaders van het televisieprogramma gebeurt – denkt zij -, terwijl je als lezer al snel denkt dat het zo eenvoudig niet kan zijn. Ze denkt dan ook dat er overal camera’s zitten die haar in de gaten houden. Dus wat kan haar gebeuren?

Ook leuk vond ik het begin van het boek, waarin je de deelnemers aan het begin van het programma volgt, en wat daarvan door de editor ook echt meegenomen wordt in de uitzending. Zo worden bepaalde kandidaten anders afgeschilderd dan ze eigenlijk zijn door alleen bepaalde beelden en uitspraken van hen uit te zenden. Dat bevestigt maar weer eens dat ik beslist nooit voor de camera wil, want je hebt er niets over te zeggen hoe jouw beelden aan elkaar geëdit worden. Brr!

De laatste deelnemer is echt een boek voor mij. Heerlijk vind ik het om over een Wie is de Mol-situatie te lezen in een (mogelijk) post-apocalyptische wereld. En natuurlijk is het een boek voor iedereen met eenzelfde smaak als ik. Maar omdat het vooral een psychologische roman is, is het ook interessant voor mensen die niet zo gauw een science-fiction-achtig boek oppakken.

Advertentie

Gelezen: Anna van Niccolò Ammaniti

Anna.PNGIk ben dol op futuristische/dystopische boeken, en daar valt deze ook onder. Net zoals bij verschillende andere boeken van het genre, is het ook hier een virus dat ervoor zorgt dat alles veranderd. Volwassenen overlijden, kinderen blijven in leven en moeten zich maar redden.

Anna en haar broertje gaat dat een hele tijd goed af, totdat haar broertje wordt ontvoerd. Dan blijken er nog heel veel andere kinderen te zijn, die een vreemde gemeenschap hebben gebouwd. Moet ze daar nu wel of niet heen? Hoe gevaarlijk is het?

Ammaniti houdt zich niet in: kinderen kunnen heel gemeen tegen andere kinderen zijn, en dat gebeurt hier dan ook. En zonder ouders veranderen hun ideeën over wat wel en niet kan nogal snel. Met het dijbeen van je overleden ouder rondlopen? Waarom niet? En het recht van de sterkste geldt, uiteraard.

Een geloofwaardig, maar geen prettig verhaal. Het einde is ook niet per se een nieuw begin, zoals je wel zou willen van een boek zoals dit. Dat vond ik eigenlijk wel mooi, achteraf gezien.

Ook gelezen van Ammaniti: Het laatste oudejaar van de mensheid (aanrader!), Jij en ikIk ben niet bangLaat het feest beginnen!, Ik haal je op ik neem je mee

 

Boekrecensie: Station Elf door Emily St. John Mandel

Station Elf door Emily St. John MandelStation Elf: Waar het over gaat

Uitgeverij AtlasContact zegt: ‘WAT BLIJFT ER OVER ALS DE BESCHAVING TEN ONDER GAAT? EN HOEVER ZOU JE GAAN OM DIT TE BESCHERMEN?

Op een winterse avond in Toronto sterft de beroemde acteur Arthur Leander op het toneel terwijl hij de rol van zijn leven speelt. Diezelfde avond strijkt een dodelijk griepvirus neer op het Noord-Amerikaanse continent.

De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Twintig jaar later trekt Kirsten, een actrice van het Reizende Symfonieorkest, langs de nieuwe nederzettingen rondom de Grote Meren om Shakespeare op te voeren voor de overlevenden van de ondergang.

En dan wordt haar hoopvolle nieuwe wereld wederom bedreigd.’

Station Elf: Wat ik ervan vond

Verhalen die zich in een post-apocalyptische toekomst afspelen, vind ik altijd interessant. Of het nu om een virus gaat, een oorlog, of een ecologische ramp, ik vind het reuze interessant om te zien welke draai een schrijver eraan geeft. Nu zijn dat soms voorspelbare verhalen, waar een klein groep het opneemt tegen de nieuwe, onderdrukkende gevestigde orde. En uiteindelijk natuurlijk wint.

In Station Elf gaat het om een groep reizende muzikanten, die in de verschillende nederzettingen in een bepaald gebied hun muziek en toneel opvoeren. Zij brengen de beschaving, blijven een korte tijd, en trekken daarnaar weer door naar een andere nederzetting. Op een gegeven moment worden enkelen van het gezelschap ontvoerd en blijkt er een profeet te zijn opgestaan, die op geheel eigen wijze de leiding over een groep mensen op zich heeft genomen.

Een gedeelte van het boek speelt zich af in de oude tijd, de tijd net voor het virus. Zo leren we een aantal personages in hun vroegere en in de nieuwe tijd kennen en verbanden tussen de verschillende personages te zien.

Nieuwsgierig als ik ben naar de nieuwe wereld, had ik graag meer nieuw en minder oud gezien. Maar, eerlijk gezegd werkte de afwisseling van oud en nieuw wel heel goed. Alleen vond ik soms wel dat er wat veel heen en weer gesprongen werd, vooral omdat er ook nog regelmatig van de een op de andere personage werd overgegaan en er daardoor niet zo duidelijk een hoofdpersonage was. Er gebeurt dus veel met veel personages.

Het had van mij iets minder hak op de tak gemogen, maar het resultaat is wel een mooi boek, dat zich onderscheidt van andere post-apocalyptische verhalen, doordat de strijd tussen twee groepen hier een minder grote rol speelt, en de nadruk ligt op het leven in een wereld die zo anders is als voorheen.


Mijn waardering: 4 van de 5 (goed)

Bladzijden: 384

Publicatie: 2015 (oorspronkelijke Engelse editie, 2014, Station Eleven)

Dit boek heb ik: voor recensie ontvangen van uitgeverij AtlasContact

Vertaald door: Astrid Huisman

Boekrecensie: Niets te verbergen door Aglaia Bouma

Niet te verbergen door Aglaia BoumaNiets te verbergen: Waar het over gaat

De uitgever zegt: ‘Niets te verbergen heeft als hoofdthema privacy. Prostituee Maud probeert zich staande te houden in het Nederland van de nabije toekomst, wanneer alle persoonlijke gegevens van mensen worden opgeslagen in een elektronisch burgerdossier. Dat betekent dat je geen echte privacy meer hebt en je vrijheid wordt beknot, maar het moet het leven ook een stuk gemakkelijker en veiliger maken. Maud heeft er geen probleem mee dat overheid en bedrijfsleven bijna alles over haar weten. Zij heeft niets te verbergen en dus ook niets te vrezen. Of lijkt dat alleen maar zo?’

Niets te verbergen: Wat ik ervan vond

De politie komt aan de deur om te vragen waarom Maud al een tijdje voor twee personen aan voedingsmiddelen in de supermarkt koopt: ze heeft toch geen illegaal in huis? Ja, dat heeft ze wel, maar gelukkig heeft ze een goede smoes waardoor de politieagenten weer afdruipen. Die illegaal is George, een Amerikaan die, zoals zoveel Amerikanen, naar Europa is gekomen om een beter leven op te bouwen. In de toekomst van Aglaia Bouma is het bijna onmogelijk om in Nederland te wonen en leven zonder geregistreerd te staan.

Het verhaal begint langzaam en moet het vooral hebben van de nieuwerwetse technologische zaken, die soms net iets te uitvoerig beschreven worden. Maar goed, ze spelen wel een belangrijke rol in het verhaal. Pas na een tijdje kon ik me ook echt voor Maud interesseren. De scenes met haar klanten (die niet overmatig sensueel zijn) maken het verhaal wat luchtiger, maar spelen ook een rol in het verhaal.

Behalve illegaliteit en het ontbreken van privacy wordt ook de macht van grote bedrijven behandeld. Maud wil een bedrijf zwartmaken omdat ze vermoedt dat het expres een besmettelijke aandoening verspreidt zodat hun medicijnen volop verkocht worden. Uiteraard werkt het bedrijf tegen.

De toekomst in Niets te verbergen is slechts een paar stappen verwijderd van onze tijd, en daardoor nogal beangstigend. Het is een wereld waar ik na het lezen nog regelmatig aan terugdacht. En Maud? Die vond ik uiteindelijk best wel een leuk mens.


Mijn waardering: 4 (van de 5)

Dit boek heb ik: van uitgeverij LetterRijn voor recensie

Aantal bladzijden: 240

Gepubliceerd in: 2015

Extra: Dit boek telt mee voor de Ik Lees Nederlands! uitdaging (9/20).ILN

Boekrecensie: Weerwater door Renate Dorrestein

Weerwater door Renate DorresteinWeerwater : Waar het over gaat

De uitgever zegt: ‘De wereld vergaat. Op één stad na: Almere. Als de stofwolken zijn opgetrokken, blijken er nog maar een paar duizend inwoners over. Het zijn voornamelijk vrouwen, onder wie gastschrijfster Renate Dorrestein. De schaarse overlevende mannen zijn ontsnapte gevangenen.

Langzaam hervindt de ontredderde gemeenschap haar evenwicht. Maar na een paar jaar zijn er nog steeds geen kinderen geboren. Net als alle hoop op nieuw leven dreigt te vervliegen, is er plotsklaps een baby. De vondst stelt de bewoners voor een raadsel. Is er misschien toch nog leven buiten Almere? Of luidt deze gebeurtenis het begin van het einde in? En aan wie van alle hunkerende vrouwen zal baby Ally in de tussentijd worden toegewezen?

In deze originele en spannende roman laat Renate Dorrestein zien dat de liefde ons uiteindelijk overal doorheen sleept. Weerwater is een even humoristische als schrijnende vertelling over uitzichtloosheid en hoop, egoïsme en opoffering, van een schrijfster op de toppen van haar kunnen.’

Weerwater: Wat ik ervan vond

Fijn, mijn favoriete schrijver kon het niet laten over mijn favoriete onderwerp te schrijven: het post-apocalyptische tijdperk.

Er waren wel wat dingen mis met dit verhaal, heel waarschijnlijk was het allemaal niet, maar Renate Dorrestein schrijft het zo heerlijk op, dat het niet uitmaakt of het nu wel of niet kan. Het is gewoon zo leuk!

Het leventje ging wel zijn gangetje, maar er was natuurlijk ook veel anders. Water was moeilijk te krijgen; om eten te produceren moest er samengewerkt gaan worden. Heel fijn was het dat er geen externe bedreigingen waren: geen vampieren, zombies of andere groepen mensen die hen naar het leven stonden. Wel was er de bedreiging van een aantal ex-gevangenen die af en toe vrouwen kwamen stelen. Daar zat geen prettig verhaal achter, maar gelukkig werden ons de details grotendeels bespaard.

Dorrestein speelt zelf ook een rol het verhaal. Eigenlijk begint het verhaal zoals het in het echt ook zou kunnen zijn gebeurd: Ze arriveert om als writer in residence een paar maanden in Almere te verblijven in het huis waar ze in het echt ook blijkt te hebben gewoond (dat weet ik uit interviews). Al snel gebeurt er iets, waardoor zij en vele anderen Almere willen verlaten. Maar dat is niet zo’n goed idee.

Dorrestein gaat doen wat ze toch al zou doen: schrijven, maar dan vooral over wat er allemaal gebeurt in de tijd dat ze de stad niet uit kunnen. Ze wordt dus een soort van geschiedschrijver. Het wordt spannend als er een baby opduikt die in eerste instantie aan Dorrestein gegeven wordt. Waar komt deze baby vandaan? Was er iemand zwanger in de stad? Of komt het kind van buiten? Maar hoe dan, en kunnen zij dan nu ook vertrekken?

Lekker vlot geschreven. Er waren veel maar-hoe-zit-het-dan-met-dit-of-dat-momenten waar er nog een heleboel uitleg gegeven zou moeten worden om het verhaal waterdicht te maken. Maar ach, daar ging het helemaal niet om!


Mijn waardering: 4,5 (van de 5)

Dit boek heb ik: gekocht bij de fysieke boekwinkel

Aantal bladzijden: 302

Gepubliceerd in: 2015

Extra: Dit boek telt mee voor de Ik Lees Nederlands! uitdaging (5/20).ILN