Boekrecensie: Saboteur door Marte Kaan

Ze leest een stuk in het dunne boekje. Dan kijkt ze even op Facebook. Niets nieuws. Ze leest verder, over vrouwen die buitenbeentjes zijn, of denken dat te zijn. Ze hebben lesbische neigingen of obsessies, wonen hier of in een ver buitenland. Ze doen weinig, denken des te meer. De verhalen zijn niet af, je moet de rest er zelf maar bij bedenken.

Ze is eigenlijk niet zo’n verhalenlezer, maar was wel geïntrigeerd door de beschrijving van de bundel:

‘Een jonge vrouw raakt verstrikt in een masochistische relatie met haar bazin, een gevangene gaat ten onder aan een fatale verliefdheid op een psychologiestagiaire en een gearriveerde relatietherapeute verbrandt ogenschijnlijk redeloos al haar perfecte schepen achter zich. Met de personages uit Saboteur ga je niet gezellig een borrel drinken. Het lijken heel gewone, keurige mensen, maar ondertussen broeit er van alles. Onbedoeld saboteren ze hun leven en worden ze onderhuids uitgehold door verlangens waarvan ze de aard niet kennen. Sommigen worden verteerd door jaloezie, anderen door spijt, rancune of andere ontwrichtende emoties. Een enkeling berust in zijn lot omdat hij onder ogen heeft gezien wat hij van het leven mag verwachten.’ (Website Ambo uitgevers)

Het valt wat tegen. De verhalen zijn maar kort en ze krijgt niet voldoende tijd om van een hoofdpersoon te gaan houden. Trouwens, die zijn ook maar raar. De vreemde vrouw in het buitenland die de namen van haar bedienden niet eens weet, vindt ze nog het interessantst. Ook daar eindigt het verhaal erg vaag. Wat moet ze daar nu van denken? Wat gebeurt hier nu eigenlijk?

Ze haalt de losse kaft van het boekje. Daaronder zit een roze-rode kaft. Wel mooi, vindt ze. Ze bedenkt hoe het boek met zijn roze kaft in haar boekenkast zou staan. Of zou ze de losse kaft erom laten, zoals ze altijd met haar boeken doet? Misschien geeft ze het wel geen plaatsje in de kast, maar moet het op de stapel boven, op zolder, zijn dagen slijten.

Ze leest weer verder. Nog een paar bladzijden maar. Nou, vooruit, zoveel is het niet meer. Te vaag, te vaag! Show, don’t tell, prima, maar dit gaat wel erg ver. Waar gáát dit over? Ze twijfelt aan zichzelf. Nee, onzin!

Ze kijkt eens op Twitter. Nog meer vrouwen die het boekje aan het lezen zijn. ‘Het pakte me niet zo.’ ‘Ik voelde me gesaboteerd door de auteur.’ ‘Ik vond het erg mooi.’ Ze is benieuwd naar hun recensies.

---

Mijn waardering: 2,5/5

Dit boek heb ik: gekregen voor recensie via Een perfecte dag voor literatuur

Aantal bladzijden: 144

Gepubliceerd in: 2014

Extra: Dit boek telt mee voor de Ik Lees Nederlands! uitdaging (12/35).

Advertentie

Boekrecensie: De wake van Ronald Giphart

De paar boeken die ik van Ronald Giphart gelezen heb vond ik goed, en hoewel dit verhalen zijn, waar ik niet zo dol op ben, wilde ik het toch graag lezen. Vooral omdat ik dit boek oppakte bij Manuscripta en er bleken alleen lege bladzijden in te zitten: het was nog niet klaar. Nu heb ik dan het gevulde boek te pakken!

Er staan drie lange verhalen in, ongeveer 50 bladzijden elk. Het vreemde is, dat deze verhalen allemaal verteld worden door wezens die dat helemaal niet kunnen. Het eerste verhaal, De Wake, wordt verteld door Siem, die overleden is. Eerst beschrijft hij hoe hij dood gaat, en daarna volgt de lezer zijn “belevenissen” tot aan de crematieoven. Leuk is dat er een wake wordt georganiseerd waarbij zowel oude dispuutgenoten als recente studenten van deze professor aanwezig zijn. Siem hoort wat ze over hem zeggen en denkt er het zijne van.

Dit was een grappig verhaal. Giphart schrijft in een stijl die mij aanspreekt. Ook was het leuk om het commentaar van Siem te lezen over wat er om hem heen gebeurt.

In het tweede verhaal, Mooie Mama’s, is een jongen in coma aan het woord. Hij, Koos, vertelt over een studentenhuis waar hij en zijn vrienden en (afzonderlijk daarvan) zijn moeder en haar vriendinnen, regelmatig op bezoek gaan. Pas tegen het einde van het verhaal ontdekken we waarom de jongen in coma ligt.

Net als bij het eerste verhaal wordt er ook hier verslag van gedaan wat er om Koos heen gebeurt, en in beide gevallen kunnen de heren, ook al liggen ze dan in coma, of zijn ze dood, niet alleen horen wat er gebeurt, maar het ook zien (met de ogen dicht). Dit verhaal was vooral heel goed opgebouwd. Eerst is volkomen onduidelijk wat Koos’ terugkijken naar zijn moeder en het studentenhuis nu met hem te maken heeft, maar dat wordt langzamerhand duidelijk.

Het derde verhaal is nog belachelijker, wat verteller betreft, want hier gaat het om een hart, het hart van een Indiaas meisje. Raisha woont in India maar gaat later naar Engeland om te studeren. Zij is regelmatig verliefd en bij het waarnemen van de geliefde voert het hart zijn (haar) slagen op.

Eerst vond ik dit te ver gaan. Een dooie, iemand in coma, tja, die hadden in ieder geval bij leven en welzijn (resp.) nog kunnen vertellen, dus bezaten die gave vroeger in ieder geval, maar een hart? Het duurde even voordat ik dit verhaal begon te waarderen, en toen was dit toch ook weer een heel mooi, en af en toe grappig verhaal.

Voor iemand die niet graag verhalen leest, is dit toch wel een hele leuke bundel!

---

Mijn waardering: 4,5/5

Bladzijden: 176

Publicatie datum: 2012

Dit boek heb ik: geleend van de bibliotheek

Extra: Mijn recensies van Keukenprins, Troost en IJsland

Extra: Dit boek telt mee voor de Ik Lees Nederlands! Uitdaging