Boekrecensie: Toen boeken nog boeken waren door Jonathan Galassi

Toen boeken nog boeken waren: Waar het over gaat

Uitgeverij AtlasContact zegt: ‘Dit is een liefdesgeschiedenis. Een verhaal over de goeie ouwe tijd, toen mannen nog mannen waren en vrouwen nog vrouwen en boeken nog boeken, met een gelijmde of zelfs genaaide rug, een stoffen of papieren omslag, een fraaie of minder fraaie kaft en een muffe, stoffige, heerlijke geur. In een heerlijk naar oud papier geurende wereld vechten twee New Yorkse uitgevers van de oude stempel jarenlang om een vermaarde dichteres. Zij draagt haar eigen geheimen met zich mee, die de levens van hen allemaal zullen veranderen.’

Toen boeken nog boeken waren: Wat ik ervan vond

Boeken over boeken, de meeste lezers vinden dat interessant. Tenslotte, als je graag boeken leest, vind je het vaak leuk om te lezen over andere lezers, boekwinkels, uitgevers, oude boeken, en wat er verder nog met het maken en lezen en ontdekken van boeken te maken heeft. Zo vond ik bijvoorbeeld De verzamelde werken van A. J. Fikry  door Gabrielle Zevin heel leuk om te lezen en ook Het geheim van Penumbra’s boekwinkel door Robin Sloan sprak tot de verbeelding.

Toen boeken nog boeken waren vind ik een arrogante titel. Hoezo zouden boeken nu geen boeken meer zijn? Want dat suggereert het wel. Gek dan, dat dit boek niet in een heel mooie, luxe editie verschijnt. Tenminste, mijn exemplaar is een bog standard paperback zoals de meeste boeken die in Nederland uitkomen.

Om maar meteen de aap uit de mouw te laten: ik heb maar een klein stukje van het boek gelezen, 55 bladzijden maar. Inderdaad, ver ben ik niet gekomen in dit boek. De reden: ik lees boeken voor mijn plezier, en ik had al heel snel geen plezier in dit boek. De reden daarvan is dat het hele verhaal een samenvatting lijkt te zijn over de loopbaan van een redacteur en over de uitgeverij waar hij komt te werken. Er is geen ‘nu’, voor zover ik kon achterhalen. Het verhaal staat af en toe even stil bij een gebeurtenis, om daarna weer een aantal maanden of jaren samen te vatten. Het voelde als een ‘en-toen en-toen’-verhaal, en dat is over het algemeen nogal saai (of er moeten wel heel interessante gebeurtenissen genoemd worden, maar dat was hier (nog) niet het geval).

Ik heb zelf een redactiebureau en ben (dus) geïnteresseerd in alles wat met het maken en publiceren van boeken te maken heeft. Dacht ik. De manier waarop dit verhaal verteld wordt, vind ik niet prettig lezen en daarom houd ik het voor gezien.

Wil jij het lezen?

Misschien denk je: ‘Judith kan me meer vertellen, maar dit wil ik zelf proberen. Een boek over een uitgeverij moet interessant zijn, dat kan niet anders!’ Laat in dat geval een reactie achter. Uit de geïnteresseerden kies ik, helemaal niet willekeurig, iemand die mijn exemplaar thuisgestuurd krijgt. Als je van plan bent er een recensie over te schrijven, op mijn blog of op de jouwe, des te beter! Laat het weten in je reactie en je maakt meer kans op het boek.

---

Mijn waardering: Niet uitgelezen (tot blz. 55 gelezen)

Bladzijden: 240

Publicatie: 2015 (oorspronkelijke Engelse editie, 2015, Muse)

Dit boek heb ik: voor recensie ontvangen van uitgeverij AtlasContact

Vertaald door: Lidwien Biekman

Advertentie

Boek recensie: De scheidingsclub door Sophie King (niet uitgelezen)

.

Ja ja, je mag een boek niet beoordelen om zijn voorplaat. Nou, dat doe ik al jaren en over het algemeen met veel succes. Dit boek zag er ook heel leuk uit. Chick-litterig, en dat vind ik best lekker lezen op zijn tijd. Maar dit boek miste een zeker schittering. Het was allemaal nogal vlak en saai. Helaas. Ik heb het dan ook niet uitgelezen.

De scheidingsclub: Waar het over gaat

Van de achterkant van het boek: “Karen, Lizzie, Ed en Alison kennen elkaar nog niet. Maar ze hebben één ding gemeen: ze zijn gescheiden of staan op het punt dat te doen. Karen is een gelukkige single van in de vijftig en wilmet haar ervaring anderen helpen door een club op te richten voor mensen die zich afvragen HOE OVERLEEF IK EEN SCHEIDING?

Lizzie, redacteur bij een tijdschrift (workaholic) en moeder van twee kinderen (die ze vaak niet begrijpt) is geschokt als ze erachter komt dat haar man een affaire heeft met haar beste vriendin. Ed, einddertiger en drie keer getrouwd, wil dolgraag vader worden, maar is nog op zoek naar de perfecte vrouw.

En Alison ontdekt als haar jongste kind naar de universiteit is vertrokken dat haar man haar wil verlaten om ‘op zoek naar zichzelf’ te gaan. Zo wordt het huis wel heel stil en leeg.

Een missie om hun leven op orde te krijgen begint, wat tot onvermijdelijke, soms pijnlijke, maar ook grappige confrontaties in de groep leidt…”

De scheidingsclub: Wat ik ervan vond

Chick-lit vind ik leuk. Ik kan met veel plezier zo’n boek induiken en er een paar uur later weer helemaal blij uitkomen. Daar hoopte ik ook op bij dit boek. Maar dat viel me tegen. Er waren verschillende personages, die ik niet uit elkaar kon houden: Karen, Lizzie, Alison, elke keer als een van hen weer aan de beurt was met een hoofdstuk, had ik moeite te bedenken wie het ook al weer was en wat hun achtergrond was. 

Het verhaal vond ik saai. Er gebeurde wel wat, maar zelfs op bladzijde 166 (zover ben ik gekomen) was er nog te weinig interessants gebeurd dat mij aanspoorde om verder te lezen. Normaal gesproken heb ik wel een of twee personages, of een situatie, die ik interessant genoeg vind om verder te volgen, zelfs als het hele boek wat minder is. Maar in dit geval was er niets waarop ik me kon vastbijten en waar ik nieuwsgierig was hoe het verder zou gaan. Misschien was het verhaal te levensecht.

Een verder probleem was dat ik de schrijfwijze niet zo sterk vond (daarbij in acht nemend dat chick-lit geen literaire fictie is). Misschien lag het aan de vertaling, dat is ook een mogelijkheid. Ik heb niet eerder een boek van Sophie King gelezen dus ik kan het niet vergelijken met haar andere werk.

Van mezelf mag ik een boek opgeven als ik het na 100 bladzijden nog niet met plezier lees, maar in dit geval had ik hoop dat het wel goed zou komen. Misschien wordt het later in het boek wel reuze interessant, maar na een ruime 160 bladzijden hield ik het toch echt voor gezien. Altijd weer jammer om een boek te moeten wegleggen, maar tegen je zin verder lezen? Dat vind ik zonde van mijn tijd.

---

Mijn waardering: geen, het boek niet uitgelezen

Bladzijden: 376 (ik las tot blz 166)

Publicatie datum: 2011 (UK, The Divorce Club; 2012 Nederland)

Dit boek heb ik: geleend uit de bibliohteek

Heb jij dit boek gelezen?

Wat vond je ervan?

Drie boeken die ik niet heb uitgelezen

Hieronder een paar boeken waarvan ik geen volledige recensie schrijf, omdat ik ze niet heb uitgelezen. Bij de eerste twee boeken hield ik het na 100 bladzijden wel voor gezien, van het derde boek las ik 225 bladzijden.

1. De asielzoeker van Arnon Grunberg

Dit boek (2003) viel me tegen. Het idee is leuk, maar de uitwerking nogal saai. In ieder geval de eerste 100 bladzijden.

Christian Beck woont al jaren samen met zijn vriendin, die hij zijn vrouw noemt. Hij is werkzaam bij een vertaalburo, waar hij handleidingen vertaalt. Zijn vrouw is wetenschappelijk medewerker maar is nu ziek, en de prognose is slecht.

Zij besluit daarom als goede daad met een asielzoeker te trouwen, zodat “er iemand wat aan haar heeft”. De asielzoeker is een Algerijn, en trekt na het huwelijk, waarbij Beck getuige is, bij hen in – brengt zelfs de huwelijksnacht door in het bed van Beck en zijn ‘vrouw’, terwijl Beck in de woonkamer slaapt.

Tot zover klinkt het allemaal erg ongeloofwaardig, maar ook wel intrigerend. Je kunt je niet voorstellen dat zoiets gebeurt, maar wat nou als toch…? Maar de schrijftstijl sprak mij niet aan, langzaam en een beetje depressief. Beck is een ongelooflijk saaie man die zich volkomen uitwist om het anderen naar de zin te maken. Dit doet hij expres, die keuze heeft hij 10 jaar geleden gemaakt.

Afwisselend met het verhaal in het nu, is er het verhaal over de tijd die Beck en zijn vrouw in Eilat, Israël, doorbrachten. Regelmatig wordt de lezer verteld hoe Beck daar naar bordelen ging en er zich blijkbaar meer thuisvoelde dan bij zijn vrouw, die er ook toen al bedgenoten op na bleek te houden.

Elke keer als het verhaal zich weer op Eilat richtte, had ik geen zin meer om verder te lezen. Het boeide mij niet, terwijl het verhaal in het heden te ongeloofwaardig werd om het nog leuk te vinden.

2. Vals licht van Joost Zwagerman

Ook bij dit boek is het me niet gelukt tot de laatste bladzijde te lezen. Op bladzijde 134 (van de 305) had ik er echt genoeg van. Dit boek uit 1991 kon me niet genoeg boeien.

Het gaat over een student Nederlands in Amsterdam, die gefascineerd raakt door de prostitutie aldaar. Hij gaat regelmatig naar de hoeren, als een soort van observeerder. Hij ziet de verschillen tussen de hoeren, maar ook de overeenkomsten in hun handelingen.

Op een gegeven moment wordt hij verliefd op één van hen, een studente uit Nijmegen die er wat bij verdient, en ze beginnen een platonische verhouding. Maar is zij wel wie ze zegt dat ze is? Ze blijkt heel wat voor hem te verzwijgen.

In eerste instantie ging ik welwillend dit boek in en hoewel ik het niet bijster interessant vond, was ik bereid nog wat verder te lezen. Maar na meer dan 100 bladzijden keek ik eens hoeveel ik nog moest, en besloot dat ik geen zin meer had verder te lezen (ik lees tenslotte voor mijn plezier).

Het onderwerp was eerst nog wel nieuw en ik was enigszins geinteresseerd hoe het boek verder zou gaan, maar na een tijdje ontbrak mij de lust. Er zat geen spanning in het boek – in de zin van: er was niets geheimzinnigs/onduidelijks waarvan ik wilde weten hoe dat nu precies zat EN de personages waren niet interessant genoeg dat ik wilde zien hoe het hen verder zou vergaan. In tegendeel, ik vond de personages juist helemaal niet interessant, ze waren onplezierige mensen  met wie ik geen zin had een heel boek door te brengen.

3. Vader van Karl Ove Knausgård

Knausgård is een Noorse schrijver en dit is het eerste deel van zijn memoires (2010). Het eerste deel (bijna 200 bladzijden) gaat over het jonge leven van deze schrijver, als tiener in de jaren ’80. Dit was heel leuk om te lezen en krijgt zo 4 sterren van mij. Feestjes, meisjes, school, en een familie die steeds verder uit elkaar valt.

Het deed me denken aan Popular Music from Vittula van Mikael Miemi, een jongensleven in Finland, hoewel daar wel heel wat meer gebeurt dan in Vader.

Het tweede deel begon met de schrijver als getrouwde/samenwonende man wiens vrouw in verwachting is. Hij is nogal egoïstisch en wil weg, naar zijn schrijfwerkplaats (een paar straten verder) terwijl zijn vrouw hem juist nu nodig heeft. Dit gedeelte trok mij niet, vooral omdat er nogal wat bespiegelingen zijn over allerlei zaken die in hem opkomen. Ik vond dit taai om te lezen en ook niet zo interessant, of misschien was het contrast met het eerste deel te groot.

Ik had geen zin meer, en ben gestopt. Jammer, want het eerste deel was dus wél erg mooi.

Leg jij wel eens een boek weg dat niet meer boeit?

Winactie: Een duivel met een ziel van Richard Osinga

Soms gebeurt het: je leest een boek en je komt er maar niet in. Je probeert het leuk te vinden, maar het lukt niet. En je kan zien dat het boek best goed geschreven is en dat er ook wel leuke of interessante momenten in het verhaal zitten. Maar jullie klikken niet.

Dat gebeurde met mij en Een duivel met een ziel. Na 100 bladzijden, je kunt dus niet zeggen dat ik het niet geprobeerd heb, heb ik het weggelegd.

Toch jammer, en om het boek een goed onderkomen te geven, kun je het winnen! Kijk onderaan deze recensie wat je moet doen om een kans te maken.

Een duivel met een ziel: Waar het over gaat

Van de beschrijving op de achterkaft:

Het is augustus 1909, Le Moine en Pisani, twee officieren in dienst van het Franse leger, moeten de sultan in Marokko helpen met zijn strijd tegen opstandige Berbers. Tijdens een vergeldingsactie redt Le Moine een jong Berbermeisje, Ibtisam, en hun lot lijkt verzegeld.

Le Moine voelt zich verantwoordelijk voor haar, zoals vroeger voor zijn zusje Colette. In de laatste, roerige dagen van Marokko verliest Le Moine Ibtisam uit het oog. Zijn zoektoch voert hem van Fez naar Marrakech. Als die stad haar poorten opent voor opstandelingen uit de woestijn, ligt zijn lot in handen van Ibtisam.

Een duivel met een ziel: Wat ik ervan vond

Mijn mening is gebaseerd op de eerste 100 bladzijden.

Het is geen boek dat ik uit mezelf zou hebben opgepakt. De beschrijving trekt mij niet zo. Ik las het dan ook alleen omdat ik het ter recensie gekregen had.

Legers en hun activiteiten kunnen mij niet boeien. Zelfs niet als ze in het op zich best interessante Marokko plaatshebben. Het verhaal (voor zover ik het heb gelezen) richt zich voornamelijk op de gevechten en de politieke situatie, met de sultan en zijn rivaal aan de ene kant, en het Franse leger aan de andere kant.

Behalve het verhaal van Le Moine en Pisoni zijn er anekdotes over zaken die in het verleden gebeurd zijn, en soms had ik het idee ongevraagd een geschiedenisles te krijgen.

Het verhaal van Le Moine en het meisje Ibtisam zou best heel mooi kunnen worden, maar tot aan het punt waar ik gestopt was, had ik Ibtisam maar heel kort “ontmoet” en eerlijk gezegd kon het me niet zoveel schelen wat er met haar ging gebeuren.

Ik werd ook geirriteerd door het veelvuldig gebruik van arabische woorden, die ik dan in de woordenlijst achterin op moest zoeken. Bijvoorbeeld, één geval ging het over het woord “dorpen” en ik zag niet in, waarom dit woord niet gewoon in het Nederlands geschreven was, en ik de moeite moest nemen de Nederlandse vertaling achterin op te zoeken.

Na 100 bladzijden was er niets voor mij dat het interessant maakte om door te lezen, dus ben ik gestopt – ik lees tenslotte voor mijn plezier. Niet dat het verschrikkelijk onplezierig was om dit boek te lezen, dat niet, maar veel plezier had ik er toch ook niet aan.

Ik denk dat er best veel mensen zijn die dit boek wél heel mooi zullen vinden, dus geef ik mijn boek (gedeeltelijk gelezen, maar in goede staat) graag aan één van de lezers van De Boekblogger (zie hieronder).

Mijn waardering: 2.5/5

Ik las dit boek: omdat ik het gekregen had ter recensie

Dit boek heb ik: gekregen in ruil voor een recensie van uitgeverij Nieuw Amsterdam

Aantal bladzijden: 256

Gepubliceerd in: 2011 (November)

Winactie

Wil jij dit boek winnen? Lees eerst even de regels en vul dan het formulier in.

De regels:

1. Iedereen kan meedoen, je hoeft niet zelf een blog te hebben.
2. Je moet wel een adres in Nederland of België hebben waar het boek naar toegestuurd kan worden.
3. Volg mijn blog per email (zie in het kader rechts “Volg per Email”, helemaal bovenaan).
4. Extra winkans: Tweet over deze winactie – onderaan dit artikel zie je een twitterknop. In plaats van tweeten mag je dit bericht ook via de facebook knop de wereld insturen.
5. Vul onderstaand formulier in (naam en emailadres) om mee te dingen naar het boek. Een reactie op dit artikel telt niet als inzending.
6. Je kunt tot zondag 27 november meedoen. Op maandag 28 november trek ik de winnaar.
7. Ik stuur de winnaar een email, die binnen 3 dagen moet worden beantwoord, anders wordt er een nieuwe winnaar gekozen.

Vul dit formulier in!

Het volgende verhaal van Cees Nooteboom

Over dit boek had ik goede verhalen gehoord en ik was dan ook blij dat ik het via bookmooch kon krijgen. Dit boek van Cees Nooteboom was het boekenweekgeschenk van 1991.

Het volgende verhaal : Waar het over gaat

Een man, Herman Mussert, ex-leraar klassieke talen en nu reisgids-schrijver, wordt wakker in een hotelkamer in Portugal en weet niet hoe hij daar is terechtgekomen.

Na 30 bladzijden (van de 90) heeft hij net het hotel verlaten. Dertig bladzijden lang heeft hij heel weinig in de tegenwoordige tijd gedaan en des te meer teruggedacht aan zijn leven als leraar en zijn liefde voor en verhouding met een lerares biologie.

Daarna ben ik gestopt en kan alleen nog vermelden, door onderzoek op internet, dat het blijkbaar wel de moeite waard is uit te lezen. Ik had er echter meer dan genoeg van.

Het volgende verhaal: Wat ik er van vond

Het lijkt me duidelijk dat ik er niet veel aan vond. Nog eens zestig bladzijden doorlezen was teveel van het goede. Of niet zo goede, in dit geval.

Ik vond de vele verwijzingen naar mensen uit de oudheid bijzonder vervelend. Het klopt dat ik niet geheel op de hoogte ben van deze filosofen, schrijvers enz. maar er was geen voorwoord dat hiervoor waarschuwde. Ik voelde mij daardoor enigszins buitengesloten.

Ook de schrijfwijze vond ik erg niet prettig lezen. Er waren veel bijzinnen en zinnen die door het woordje “en” aan elkaar geklonken werden en daardoor extra lange en complexe zinnen vormden.

Wat het erger maakt is dat dit een boekenweekgeschenk is. Het is dus een boek voor de gemiddelde lezer, die het gratis krijgt bij aankoop van een boek. Als gemiddelde lezer zou ik me twee keer bedenken om het jaar daarop wéér een boek tijdens de boekenweek te kopen speciaal om het boekenweekgeschenk te bemachtigen.

Ik begrijp echt wel dat onze held Herman zich het best uitdrukte door te refereren aan de oude grieken en van mij mag hij, maar ik vind dat niet interessant. Dat was misschien leuk geweest in een ander boek (dat ik dan ook niet had uitgelezen) maar in een boekenweekgeschenk: erg!

Verder vond ik het kleine lettertype en de opmaak storend: het kleine boekje stond bladzijde na bladzijde dichtbedrukt met tekst. Zal ook wel in de oudheid zo zijn geweest maar het leest niet lekker. Wat meer lege regels was echt geen slecht idee geweest, maar ja, de boekenweekgeschenklengte moest natuurlijk aangehouden gehouden worden. Het achterweg laten van sommige mijmeringen over de Griekse filosofen zou dit probleem misschien al opgelost hebben.

Hoe het verhaal verder gaat kan ik niet zeggen en het is heel goed mogelijk dat het verderop in het boek allemaal heel leuk wordt. Maar ik heb nog wel meer leuke (verwacht ik) boeken te lezen en de eerste dertig bladzijden gaven mij niet die indruk.

De literaire snobs van Nederland zullen erg in hun sas zijn geweest met dit boek. Ik niet. Volgende!

Mijn waardering: 1/5 (niet uitgelezen)

Ik las dit boek: omdat ik er goede verhalen over had gehoord

Dit boek heb ik: gekregen via Bookmooch

Genre: Fictie