Sneak Preview bij Atlas Contact -2-

 

Een paar maandagen geleden organiseerde uitgeverij Atlas Contact een sneak preview voor de pers. Op deze middag werden boeken getoond die na de zomer zullen uitkomen. Zie hier het eerste deel van mijn verslag.

Nadat we al een aantal heel interessante boeken hadden zien langskomen, en in de pauze met auteurs en mensen van de uitgeverij hadden gekletst, ging het weer verder met nóg meer mooie boeken!

Van Lars Mytting, een heel populaire schrijver in zijn land, Noorwegen, verschijnen er maar liefst twee boeken tegelijk. Het ene is De man en het hout en gaat over … houthakken. ‘Een praktische handleiding voor alles wat te maken heeft met het kappen, hakken, stapelen en het in de fik steken van alle soorten hout.’ Dat doen ze in Noorwegen misschien de hele tijd, hier zie ik de gemiddelde man nog niet zo snel zijn eigen haardvuur bij elkaar hakken. Ik ben reuze benieuwd of dit boek aan zal slaan!

Het andere boek van Mytting is Zwem met de verdronkene, over een zoektocht naar een familiegeheim met in de achtergrond de 20e-eeuwse geschiedenis. Ook hier speelt hout een rol. Het boek trekt me niet zo aan, behalve dan dat de zoektocht o.a. naar de Shetlandeilanden gaat, en gek genoeg ga ik dan meteen rechtop zitten. 🙂

Het nieuwe boek van Stefan Brijs heet Maan en zon en gaat over drie generaties van een familie uit Curaçao. Er is een geheim waardoor Max besluit zijn gezin en het eiland te verlaten. Wat is er aan de hand? Van Brijs heb ik met veel plezier De engelenmaker gelezen en ik ben benieuwd naar dit nieuwe boek.

.

.

.

Journalist Marja Vuijsje houdt niet zo van reizen, zij blijft het liefst in Amsterdam. Maar dat mensen uit een groot deel van de wereld wel naar Amsterdam komen, en daar blijven wonen, fascineert haar: je vertrouwde omgeving achterlaten, hoe kun je dat doen en wat doet het met je?

In Het rijbewijs van Nematollah gaat het over een Iraanse familie waarvan een gedeelte in Nederland woont en een gedeelte in Iran. Vaak wordt Iran als een slecht land gezien, maar waarom hebben de emigranten dan toch heimwee, en is het er inderdaad zo slecht?

Van Salman Rushdie heb ik nog nooit wat gelezen en dat ben ik ook niet van plan. Hij is een van de weinige auteurs waar ik een hekel aan heb zonder wat van hem gelezen te hebben. Het is zijn gezicht, dat staat me niet aan. Ik weet het, ik weet het, maar ja, niemand die mij verplichten kan iets van deze man te lezen!

Jamal Ouairiachi begint zijn korte voordracht over het nieuwe boek van Rusdie, Twee jaar, acht maanden en achtentwintig nachten al niet veel positiever. Maar hij leest Rushdie wel, dat wel. Het nieuwe boek noemt hij megalomaan, net zoals Rushdie’s andere boeken en dat vindt hij wel mooi. Het verhaal begint in de 12e eeuw en loopt door tot 1000 jaar na nu (dat is wel weer heel aantrekkelijk!). Het boek heeft tientallen personages en is losjes gebaseerd op De vertellingen van duizend en één nacht.

Als laatste vertelde Midas Dekkers over zijn nieuwe boek, De thigmofiel. Zijn verhaal was hilarisch, maar hoeveel ervan moest je niet met een korreltje zout nemen? Ik kreeg er weinig hoogte van. Het boek gaat over de zucht naar geborgenheid, de thigmofilie, van mensen en dieren. Katten voelen zich veilig in een doos, maar ook mensen willen zich veilig, geborgen, voelen. Daar gaat het boek dus over, maar of het nu net zo grappig is als zijn betoog in levende lijve, dat heb ik niet helemaal begrepen.

Na afloop was er nog een borrel en kregen we een goodiebag mee naar huis:

 

Welk boek spreekt jou aan?

Advertentie

Sneak Preview bij Atlas Contact -1-

 

Afgelopen maandag organiseerde uitgeverij Atlas Contact een sneak preview voor de pers. Op deze middag werden boeken getoond die na de zomer zullen uitkomen. Er waren een aantal schrijvers die over hun eigen boek vertelden – sommigen waren trouwens nog druk aan het schrijven – en er waren filmpjes van twee buitenlandse schrijvers wiens vertaalde boeken ook na de zomer zullen worden gepubliceerd.

Net als de vorige keer dat ik erbij was, was het enthousiasme van de schrijvers genoeg om me nieuwsgierig te maken naar de meeste boeken. Hierbij de eerste helft. Over de andere boeken schrijf ik een volgende blog.

.

Rudi Westendorp en David van Bodegom schreven een soort van vervolg op Westendorps eerdere boek Oud worden zonder het te zijn. De auteurs stellen dat om gezond te eten en actief te zijn, je je leefstijl wel kan proberen aan te passen, maar onze holbewoner-genen zijn vaak toch sterker. Die zeggen dingen zoals: je moet véél zoet eten, daar zit energie in! In Oud worden in de praktijk zeggen de auteurs, aan onze genen valt weinig te doen, dus we moeten de omgeving aanpassen zodat we meer in de verleiding komen gezonde dingen te doen. Kleine aanpassingen in onze omgeving,  zowel thuis – van kleine bordjes eten – als daarbuiten – roltrappen afschaffen – helpen om gezonder te leven en gezonder oud te worden.

Al jaren heb ik het idee dat ik ouder word. En de laatste paar jaar bén ik het af en toe ook. Dus, ik wil dit boek graag lezen zodat ik hopelijk ook op mijn 75e nog vrolijk rond kan huppelen.

.

A.H.J. Dautzenberg vertelde over zijn twee nieuwe boeken. Het eerste is een ‘Sinterklaasroman zónder Zwarte Piet’ genaamd Wie zoet is en gaat over een beschadigde man die wraak wil nemen op iets, iemand – het is eerst niet duidelijk. Dautzenbergs redacteur vindt het zijn beste boek. Het boek spreekt mij op zich niet zo aan, maar de stukken die de schrijver voorlas, nodigden toch wel tot proberen uit.

Het andere nieuwe boek van Dautzenberg heet Vuur! en is een bloemlezing van Nederlandse schrijvers met bezieling en betrokkenheid bij de samenleving. Van Frederik van Eeden tot Kristien Hemmerechts.

.

Hier de Engelse cover van het boek van Jim Al-Khalili en JohnJoe McFadden getiteld Hoe leven ontstaat, binnenkort dus in het Nederlands. De (mij) bekende Al-Khalili, die op de Engelse tv met veel enthousiasme over zijn wetenschap vertelt, besprak in een kort filmpje hoe kwantummechanica een aantal vragen kan beantwoorden over het leven. Bijvoorbeeld: hoe weten trekvogels de weg? Blijkbaar door ‘quantum entanglement of electrons in the retina’. Ja, dat snapte ik en het is reuze interessant!

.

.

Massapsycholoog Jaap van Ginneken schreef een boek over zijn onderzoek naar leiderschap, Het profiel van de leider. Dit beantwoordt de vraag waarom sommige mensen uitverkoren worden tot leider. En kun je er zelf wat aan doen? Het antwoord op de tweede vraag: nee, niet veel. Als je bepaalde eigenschappen niet hebt, heb je die niet en dan zal het heel moeilijk worden toch leider te worden (mocht je dat willen). Het antwoord op de eerste vraag omvat veel zaken waarvan je denkt: Wát? Zo zijn leiders vaak in de zomer geboren, hebben ze gemiddeld een 20 Hz lagere stem, zijn ze man, en zijn ze 5 cm langer dan gemiddeld (waarbij de herverkozen Amerikaanse presidenten weer gemiddeld 5 cm langer zijn dan hun niet herverkozen collega’s.) Mind boggling stuff! (Ook hier heeft komt de holbewoner trouwens weer voorbij.)

.

Debuutauteur Gareth Risk Hallberg schreef een roman over New York in de jaren zeventig, Stad in brand. Over punk, krakers, moord in Central Park, met veel personages uit alle lagen van de bevolking. Hoofdredacteur vertaalde fictie Jessica Nash verzekerde ons dat je na het lezen van alle 1088 (!) pagina’s het jammer zult vinden dat het boek uit is en je nog graag had willen weten hoe het nu verder gaat met de personages. De Nederlandse vertaling komt tegelijk met het Amerikaanse origineel uit.

.

De rest van de nieuwe titels bespreek ik in een volgende blog!

Welk boek spreekt jou aan?

Literaire avond met Renate Dorrestein en Elvin Post

Op de ORS Lek en Linge in Culemborg werd vorige week een literaire avond georganiseerd: Renate Dorrestein, een van mijn favoriete auteurs, en Elvin Post, een thrillerschrijver, kwamen vertellen over hun werk. Niet alleen dat, er was een heel programma omheen gemaakt.

Het thema van de avond was “blokkade”. Over het niet kunnen schrijven heeft Renate Dorrestein dit jaar een boek geschreven, De blokkade. Ook Elvin Post blijkt er last van te hebben. Zijn nieuwste roman wil maar niet lukken en hij gooit regelmatig aan het eind van de dag alles weg wat hij die dag geschreven heeft.

De band The Emphasized luisterden de avond op met moderne en minder moderne nummers. Twee presentatoren leidden het publiek door de avond, waar afwisselend iets door of met de schrijvers gedaan werd, of door de leerlingen van de school, die hun eigen schrijfclub hebben.

Zij lazen voor uit hun werk: gedichten en korte verhalen, alle met het thema “blokkade”. Over het algemeen waren dit sombere maar wel hele mooie stukken. Er heerst duidelijk schrijverspotentieel onder de leerlingen.

De uitgenodigde schrijvers kwamen niet weg met een stukje voorlezen: zij werden aan een vragenvuur onderworpen door de perstribune en speelden mee met een spel of twee.

Bij het literaire dobbelspel moesten de schrijvers een woordassociatie maken: papier deed Renate Dorrestein denken aan het ruitjespapier dat zij vroeger gebruikte om haar romans op te schrijven. Dit papier kocht zij in Parijs, waar ze een keer per jaar heenging. Ander papier deugde niet: alleen met dit papier kon zij werken. Reizen deed Elvin Post denken aan zijn reis pasgeleden naar (ook weer) Parijs, waar hij de beroemde Amerikaanse schrijver Stephen King interviewde. Hij raadde alle aspirant-schrijvers aan het boek van King over schrijven te lezen.

Elvin Post las voor uit zijn nieuwste boek, Room Service, dat over de porno-industrie gaat. Het onderwerp leek mij niet zo geschikt voor een groep scholieren, maar Elvin Post had van tevoren nagevraagd of hij over dit boek mocht vertellen. Interessant was het zeker! Renate Dorrestein las voor uit De blokkade. Ze vertelde dat ze schrijversblok als een technisch probleem ziet: iets dat opgelost kan worden. Ook vertelde ze over de trucjes die ze gebruikte om in de schrijf-stemming te komen en blijven, zoals dezelfde trui blijven dragen die ze droeg toen ze wél kon schrijven, of dezelfde CD blijven draaien.

Bij Wie van de drie werden drie Renate Dorresteins opgevoerd, niet alle zo vrouwelijk als de schrijfster zelf, die een aantal lastige vragen van de schrijfster over zichzelf kregen voorgelegd. Helaas kenden de Renates zichzelf niet zo goed, en werd de uiteindelijke winnaar nogal willekeurig gekozen. Hoge entertainment waarde, dat wel!

Elvin Post vatte zijn boeken in drie woorden samen als “humoristisch misdadig sprookje”. De definitie van een goede schrijver was volgens Renate Dorrestein niet zo makkelijk te geven, want er zijn zoveel verschillende schrijvers en genres. Het verschil tussen lectuur en literatuur kon ze wel geven: het eerste beantwoordt vragen terwijl het tweede vragen bij de lezer oproept en de lezer zelf antwoorden bij elkaar moet puzzelen. Door over de personages te lezen leer je ook meer over jezelf – een roman die dat teweegbrengt is een goede roman.

Hilariteit alom bij een vraag over wat een schrijver bedoelt met zijn boek, een vraag die leerlingen in proefwerken nogal eens moeten beantwoorden. De beide schrijvers wisten hierop het antwoord en verklaarden eenstemmig: “Helemaal niets!” Dit konden de leerlingen wel waarderen. Ze kunnen deze vraag dus nooit meer verkeerd beantwoorden.

In de pauze werden er boeken verkocht en gesigneerd. Na afloop speelde de band nog wat en werden er bloemen uitgedeeld. Een zeer geslaagde avond.

***

Hier HIER mijn verslagen van andere literaire evenementen.

En toevallig kwam ik deze week dit artikel tegen over symbolisme in romans en of schrijvers dat zo bedoeld hebben of niet.

DasMag Festival: Leesclub met Joe Dunthorne

Afgelopen zaterdag werd het Das Magazin Festival gehouden. Dertig schrijvers ontmoetten 25 lezers elk om over een van hun boeken te praten, die de lezers vooraf thuisgestuurd kregen. Na afloop van de leesclub was er een groot feest in De Melkweg.

Samen met een vriendin gaf ik me op voor de leesclub met de Engelse Joe Dunthorne. Ik had nog nooit wat van hem gelezen, maar zij vindt zijn twee boeken, Submarine (dat recent verfilmd is) en Wild Abandon, erg goed. Het laatste boek werd besproken tijdens de leesclub.

Het gaat over een kleine commune in Wales, geleid door de vader van Kate (17), die uit de commune wil, en Albert (11), die druk bezig is met het feit dat de wereld binnenkort zal vergaan. Met alle mensen in de commune is er wel wat aan de hand, en in het korte boek valt de commune steeds verder uit elkaar. Hier is mijn recensie (engels).

Onze leesclubavond werd gehouden in Waterstone’s, de Engelse boekwinkel in de Kalverstraat in Amsterdam. Toevallig de favoriete winkel van de vriendin en mijzelf. En tot onze grote verrassing lazen we dat de winkel al anderhalf uur vóór de aanvang van de leesclub open zou zijn, speciaal voor de leesclubleden. Wij stonden vijf minuten na opening aan de deur en hebben heerlijk rondgesnuffeld (als je niet in Amsterdam woont dan is zo’n winkel een ware walhalla voor de lezer van engelse boeken). Ik heb er (maar) één gekocht, na overleg met de aardige verkoper.

Impressiefoto van de leesclub met de schrijver, Joe Dunthorne, in het midden, halfverborgen achter de tafel met gin en tonic en bier.

De leesclub werd helemaal bovenin de winkel gehouden, waar stoelen in een cirkel waren opgesteld. In het midden een tafel met gin, tonic, bier en water. Er waren ongeveer gelijke aantallen mannen en vrouwen, het merendeel in de twintig of begin dertig. Na een introductierondje (wie ben je en wat heb je met boeken/schrijven) hield de discussieleider Tim de Gier (journalist) een korte quiz. Ik had het boek zo’n 7 boeken geleden gelezen en ontdekte dat ik alweer veel van de details was vergeten (maar die kwamen door de quiz dus wel weer naar boven).

Daarna deden we weer een rondje, waarbij iedereen mocht zeggen wat zijn of haar favoriete scene was in het boek, en meteen ook een vraag aan de schrijver mocht stellen. Dit duurde ongeveer de rest van de avond. Deze opzet betekende dat we nogal ad hoc het boek bespraken, wat ter sprake kwam werd besproken maar kwam ook heel veel niet aan de orde. Toch kwamen we zo redelijk veel te weten van de schrijver over het hoe en waarom van dit boek.

Joe Dunthorne was een vriendelijke man van begin dertig, die het zo te zien (en naar zeggen) erg leuk vond om zijn boek met lezers te bespreken. Hij vertelde over de research en andere achtergronden van het boek, en hoe het boek eerst een stuk langer was en weer ingekort werd. Hij vertelde redelijk neutraal over zijn boek (hij wist zelf ook niet altijd alle details meer) en ging nooit in de verdediging. Het gesprek was daardoor heel vriendelijk en prettig.

Het enige nadeel dat de schrijver er zelf bij was, was dat er niet over de minder goede kanten van het boek werd gesproken. Dat had natuurlijk wel gekund, maar daar kwamen we hoe dan ook niet aan toe. Zelf vond ik het boek niet zo geweldig als ik gehoopt had (en mijn vriendin voorspeld had), maar wel heel goed geschreven. Iets meer kritische discussie had de avond wel wat levendiger gemaakt, denk ik, maar alles bij elkaar was het zeer de moeite waard om mee te doen. 

Naar het feest in de Melkweg zijn we niet geweest (de laatste trein naar de provincie vertrekt vroeg).

Nu is een club (als in “leesclub”) meestal niet een incidenteel iets, maar iets waar mensen vaker naartoe gaan, dus ik neem aan dat dit wel het eerste, maar niet het laatste Das Magazine Festival was!

Ben jij ook naar het DagMag Festival geweest? Wat vond jij er van?

Heb je een ander verslag (of foto’s) van de leesclubavonden gezien? Laat dan de link achter in de reacties.

Op bezoek bij de uitgeverij -2-

Afgelopen vrijdag organiseerde uitgeverij Ambo | Anthos een Open Huis voor haar lezers. Dat is natuurlijk so wie so interessant, maar omdat ik die dag ook nog eens jarig was, leek me dat een leuk verjaardagsuitje. Dus, meteen een kaartje gekocht.

Het programma veranderde een paar keer, zodat sommige van de schrijvers die ik graag had willen zien, er niet waren. Maar uit ervaring weet ik: ook mij onbekende schrijvers kunnen vaak heel goed een mooie lezing houden. Het zijn tenslotte verhalenvertellers!

De dag begon met koffie, waarna er een introductie was door Chris Herschdorfer, de directeur van de uitgeverij. Daarna werd Elle van Rijn geïnterviewd door Liddie Austin.

Elle van Rijn (links op de foto) is bekend van Goede Tijden Slechte Tijden, maar schrijft nu meer dan dat ze acteert. Ze heeft een tijd toneel gedaan, maar vond de herhaling van elke avond hetzelfde doen niet prettig. Toen ze met schrijven begon, verwachtte ze een chick-lit te schrijven, maar al snel werd het een veel zwaardere roman. Hoewel ze ook voor tv schrijft, vindt ze roman-schrijven leuker, omdat ze dan helemaal zelf kan beslissen wat ze schrijft. Maar het is wel eenzaam werk.

Ik heb De dag dat ik Johannes Klein doodreed op de ereader staan maar nog niet gelezen. Nu ben ik erg benieuwd naar de boeken van deze schrijfster, die heel ontspannen en persoonlijk vertelde over haar werk.

---

Na de koffie (met cake), gingen we in kleine groepjes met iemand van de uitgeverij praten, om meer te leren over het tot stand komen van een boek. Roel van Diepen van Publiciteit vertelde over het proces van manuscript naar boekwinkel en hoe de sociale media zijn werk veranderd hebben.

We zagen ook een mooie trailer van het boek De schok van de val van Nathan Filer, dat deze zomer uitkomt.

Dit was een leuke, interessante sessie en er werden veel vragen gesteld.

---

Daarna werd de groep van ongeveer 50 bezoekers in tweeën gedeeld en volgden we een apart programma, hoewel je je natuurlijk altijd bij de andere groep kon aansluiten voor een bepaalde sessie, zoals ik later op de dag een keer deed.

Braaf ging ik naar de lezing van Hassnae Bouazza, waar ik eigenlijk geen interesse voor had. Maar dat veranderde al snel. Deze vrolijke dame vertelde boeiend over Arabieren kijken, haar nieuwe boek. Of eigenlijk, over de achtergrond van het boek. Dit deed ze aan de hand van video clips, waardoor haar lezing erg amusant werd.

Ze vraagt zich af: waarom altijd die schreeuwende Arabische mannen met baarden op de westerse tv? In Arabië heb je die natuurlijk ook wel, maar het merendeel van de tv tijd wordt daar gevuld met amusementsprogramma’s (waaronder The Voice Arabië). Door het bereik van satellietzenders zijn er de laatste jaren verschuivingen te vinden in de Arabische moraal. Er zijn soaps waarin men vreemdgaat, er zijn zangeressen die wulps dansen met ontblote schouders, enz. Dit beïnvloedt de maatschappij en daardoor de politiek die gedwongen wordt een standpunt in te nemen, die vaak minder streng is dan daarvoor.

Een mooie lezing met grappige video-beelden.

---

Tijdens de lunch, in het souterrain, heb ik gezellig met een aantal mensen staan kletsen en een aantal boeken gekocht. Kijk eens: 3 voor 10 euro en ik had al niets meer te lezen! 😉

Deze boeken kocht ik: De donor van Helen Fitzgerald. Ik ben een beetje fan (ik volg haar op Twitter en dat doe ik niet met de meeste schrijvers!), en had van dit boek de eerste hoofdstukken al goedgekeurd. Verder Papieren kind van Randy Susan Meyers, waar ik ook al in geinteresseerd was en als derde boek een waarvan ik niet gehoord had, maar wel van de schrijver: Het moordenaarsspel van Ali Knight.

Die ga ik binnenkort verorberen.

---

Na de lunch kregen we een workshop van Monika Peetz. Van haar heb ik het boek De dinsdagvrouwen, gewonnen op Manuscripta maar nog niet gelezen.

Zij bleek een hele leuke, enthousiaste dame die ik meteen in mijn vriendenkring wilde opnemen. Aan de hand van het verhaal van Roodkapje legde ze uit hoe een schrijver een verhaal opbouwt, welke keuzes hij of zij moet maken, en hoe lastig dat kan zijn.

Ook vertelde ze over haar werk als scenarioschrijfster, o.a. bij de Duitse misdaadserie Tatort.

Alweer een heel vermakelijke lezing.

---

Vervolgens een lezing van relatie-psycholoog Jean-Pierre van de Ven, die er inderdaad als een Jean-Pierre uitziet.

Een charmante man die over het onderwerp van zijn boek, Doen jullie het nog?, sprak. En dat was dan ook zijn eerste vraag aan de zaal. In de kleine ruimte met zo’n 15 mensen werd er met het publiek over het onderwerp “sex” gepraat, maar vooral vertelde van de Ven ons over de geschiedenis van de sexualiteit.

Een interessant onderwerp waardoor we wat over tijd gingen, maar gelukkig niet te laat om de laatste lezing van de dag mee te maken.

---

Die laatste lezing werd verzorgd door Rosita Steenbeek, nog maar net overgestapt naar deze uitgeverij en nog druk bezig met haar nieuwe boek. Zij vertelde over haar werk en haar leven in Rome. Zij kwam in plaats van de zieke Herman Koch, was zo aardig op het laatste moment in te vallen.

Zelf kende ik haar alleen van Ballets Russes, wat ik wel een aardig boek vond.

[Helaas geen foto’s wegens cameraproblemen]

---

Daarna een borrel met snacks en een goodie bag mee naar huis.

Voordat ik de goodie bag laat zien, eerst wat anders: deze dag was niet alleen leuk vanwege de prima organisatie of de interessante schrijvers, maar wat mij betreft ook door de lezers die er waren. Een aantal van hen kwam ik gedurende de dag telkens weer tegen, en met boekenliefhebbers is het altijd prima toeven. Zo ontmoette ik de gezellige Wil, die gelijk met mij bij de uitgeverij aankwam en met wie ik veel heb zitten kletsen; de aardige Tanneke, die op mij afkwam om te vragen of ik Judith-van-De-Boekblogger was (ze is fan!), Annet van boekhandel Blokker in Heemstede (waar ze overigens elke week online een ebook met korting verkopen), met wie ik heerlijk over boeken heb gebabbeld; Koos, een gezellige fotograaf die nog meer leest dan ik, die ik al kende van het etentje met Arjan Visser; Manon, van de Twitterleesclub, die ik op Manuscripta al ontmoet had (in juni lezen ze Eline Vere van Couperus, zéér geschikt voor de Ik Lees Nederlands! uitdaging); Jacqueline, die ik niet kende, maar die mij op verzoek van de afwezige Joke (een internet en later Real-Life kennis) aansprak om me te vertellen dat Joke er niet bij kon zijn (ik had al rondgekeken of ik haar kon vinden); en nog een leuke vrouw met wie ik o.a. de lezing van Monika Peetz volgde.

Bij de borrel heb ik voornamelijk met Roel van de publiciteit gepraat – zodat hij nu meer over bloggers weet en ik meer over zijn werk. Interessant!

Hier dan de goodiebag…

Met daarin een exemplaar van het tijdschrift Boek, het boek Alleen maar mijn moeder van Trees Roose (deze kende ik al, het boek gaat naar een vriendin), Spanning & Retourtje Hato van René Appel (een kleine hardback met twee thrillerverhalen), Het eeuwige volk kent geen angst door Shani Boianjiu (een boek dat ik al wel op het oog had, maar nog niet gelezen), Zomerhuis met zwembad door Herman Koch, als Qinqo ebook (deze wilde ik toch al lezen!), en Kind 44 van Tom Rob Smith (dat volgens de dames in mijn boekgroep érg goed is), als Dwarsligger.

.

Deze dag was dus een ideale verjaar-dag voor een boekenliefhebber!

---

Leuk of niet?

Nog niet genoeg gehad? Hier is een link naar een aantal professionele foto’s van deze dag.

En vraag je je af, waarom die “2” in de titel van deze blogpost? Hier is mijn eerste bezoek aan een uitgever!