Hieronder een paar boeken waarvan ik geen volledige recensie schrijf, omdat ik ze niet heb uitgelezen. Bij de eerste twee boeken hield ik het na 100 bladzijden wel voor gezien, van het derde boek las ik 225 bladzijden.
1. De asielzoeker van Arnon Grunberg
Dit boek (2003) viel me tegen. Het idee is leuk, maar de uitwerking nogal saai. In ieder geval de eerste 100 bladzijden.
Christian Beck woont al jaren samen met zijn vriendin, die hij zijn vrouw noemt. Hij is werkzaam bij een vertaalburo, waar hij handleidingen vertaalt. Zijn vrouw is wetenschappelijk medewerker maar is nu ziek, en de prognose is slecht.
Zij besluit daarom als goede daad met een asielzoeker te trouwen, zodat “er iemand wat aan haar heeft”. De asielzoeker is een Algerijn, en trekt na het huwelijk, waarbij Beck getuige is, bij hen in – brengt zelfs de huwelijksnacht door in het bed van Beck en zijn ‘vrouw’, terwijl Beck in de woonkamer slaapt.
Tot zover klinkt het allemaal erg ongeloofwaardig, maar ook wel intrigerend. Je kunt je niet voorstellen dat zoiets gebeurt, maar wat nou als toch…? Maar de schrijftstijl sprak mij niet aan, langzaam en een beetje depressief. Beck is een ongelooflijk saaie man die zich volkomen uitwist om het anderen naar de zin te maken. Dit doet hij expres, die keuze heeft hij 10 jaar geleden gemaakt.
Afwisselend met het verhaal in het nu, is er het verhaal over de tijd die Beck en zijn vrouw in Eilat, Israël, doorbrachten. Regelmatig wordt de lezer verteld hoe Beck daar naar bordelen ging en er zich blijkbaar meer thuisvoelde dan bij zijn vrouw, die er ook toen al bedgenoten op na bleek te houden.
Elke keer als het verhaal zich weer op Eilat richtte, had ik geen zin meer om verder te lezen. Het boeide mij niet, terwijl het verhaal in het heden te ongeloofwaardig werd om het nog leuk te vinden.
2. Vals licht van Joost Zwagerman
Ook bij dit boek is het me niet gelukt tot de laatste bladzijde te lezen. Op bladzijde 134 (van de 305) had ik er echt genoeg van. Dit boek uit 1991 kon me niet genoeg boeien.
Het gaat over een student Nederlands in Amsterdam, die gefascineerd raakt door de prostitutie aldaar. Hij gaat regelmatig naar de hoeren, als een soort van observeerder. Hij ziet de verschillen tussen de hoeren, maar ook de overeenkomsten in hun handelingen.
Op een gegeven moment wordt hij verliefd op één van hen, een studente uit Nijmegen die er wat bij verdient, en ze beginnen een platonische verhouding. Maar is zij wel wie ze zegt dat ze is? Ze blijkt heel wat voor hem te verzwijgen.
In eerste instantie ging ik welwillend dit boek in en hoewel ik het niet bijster interessant vond, was ik bereid nog wat verder te lezen. Maar na meer dan 100 bladzijden keek ik eens hoeveel ik nog moest, en besloot dat ik geen zin meer had verder te lezen (ik lees tenslotte voor mijn plezier).
Het onderwerp was eerst nog wel nieuw en ik was enigszins geinteresseerd hoe het boek verder zou gaan, maar na een tijdje ontbrak mij de lust. Er zat geen spanning in het boek – in de zin van: er was niets geheimzinnigs/onduidelijks waarvan ik wilde weten hoe dat nu precies zat EN de personages waren niet interessant genoeg dat ik wilde zien hoe het hen verder zou vergaan. In tegendeel, ik vond de personages juist helemaal niet interessant, ze waren onplezierige mensen met wie ik geen zin had een heel boek door te brengen.
3. Vader van Karl Ove Knausgård
Knausgård is een Noorse schrijver en dit is het eerste deel van zijn memoires (2010). Het eerste deel (bijna 200 bladzijden) gaat over het jonge leven van deze schrijver, als tiener in de jaren ’80. Dit was heel leuk om te lezen en krijgt zo 4 sterren van mij. Feestjes, meisjes, school, en een familie die steeds verder uit elkaar valt.
Het deed me denken aan Popular Music from Vittula van Mikael Miemi, een jongensleven in Finland, hoewel daar wel heel wat meer gebeurt dan in Vader.
Het tweede deel begon met de schrijver als getrouwde/samenwonende man wiens vrouw in verwachting is. Hij is nogal egoïstisch en wil weg, naar zijn schrijfwerkplaats (een paar straten verder) terwijl zijn vrouw hem juist nu nodig heeft. Dit gedeelte trok mij niet, vooral omdat er nogal wat bespiegelingen zijn over allerlei zaken die in hem opkomen. Ik vond dit taai om te lezen en ook niet zo interessant, of misschien was het contrast met het eerste deel te groot.
Ik had geen zin meer, en ben gestopt. Jammer, want het eerste deel was dus wél erg mooi.
Leg jij wel eens een boek weg dat niet meer boeit?
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Omschrijving van libris.nl (ja, waarom altijd de bolle?): ‘Op 16 januari 2012 wordt schrijver Daan Heerma van Voss wakker zonder te weten wie en waar hij is. Pas na enkele uren van paniek keren de eerste flarden herinneringen terug. Intuïtief zoekt hij contact met Daniël, zijn oudste vriend, die direct naar hem toe komt. In de loop van de dag ziet hij familie, bezoekt hij doktoren en treft hij een verloren liefde. Hij wordt machines ingeschoven en van kliniek naar ziekenhuis gestuurd. Telkens wordt hem uitgelegd wat hem mankeert en telkens vergeet hij het weer. Als hij s avonds genezen het ziekenhuis verlaat, haast hij zich naar de stad op zoek naar vrienden en herinneringen. De maanden daarna doet hij ontdekkingen over het vergeten en over de aard van de aandoening die hem trof. Daan Heerma van Voss spaart zichzelf noch de mensen uit zijn leven, en in zijn openhartigheid zoekt hij wrede grenzen op. De vergeting is een weergaloze en ontroerende roman waarin de werking van het geheugen op meesterlijke wijze wordt verbonden met vriendschap en liefde.’
De Boekblogger 