Gelezen: De cirkel door Dave Eggers

Dit is mijn derde boek van dit jaar (2016), en de tweede keer dat ik het las. De eerste keer gaf ik het vijf sterren, maar nu zag ik toch wat problemen, en zijn het er 4,5 geworden. Al met al dus nog steeds een goed boek.

Het gaat over een jonge vrouw die op de campus van een internetbedrijf, een soort Google, komt te werken en steeds meer betrokken raakt bij de nieuwste plannen van het bedrijf. Die komen erop neer dat zo veel mogelijk informatie van burgers via het bedrijf, The Circle, samenkomt en dat anderen zo veel mogelijk informatie over hun medemensen krijgen. Want: privacy is diefstal! Diefstal van kennis. Mae gaat erin mee, maar merkt dat niet iedereen het prettig vindt om hun geheimen prijs te geven. Haar ouders en vrienden begrijpen het niet, en willen niet met haar meedoen.

Het leuke van dit boek is, dat het in een toekomst speelt die niet erg ver van ons af staat. Een paar jaar, en het zou zomaar zover kunnen zijn. Toch hoop ik dat we nooit al onze informatie op één plaats bijeen zullen brengen. Ik merk nu al dat het moeilijk is om mijn online gegevens apart te houden. Hoe makkelijk is het bijvoorbeeld niet om ergens met Facebook in te loggen i.p.v. alweer een nieuwe gebruikersnaam en wachtwoord te moeten onthouden? Ik heb één e-mailaccount (van de 15) dat nergens aan verbonden is. Dat is dus mijn ‘volkomen anonieme’ account – behalve dan, dat ik er wel vanaf dezelfde computer op inlog als de andere. Hmm.

Ik was het niet altijd helemaal eens met De Cirkel. Een conclusie is, dat als mensen verplicht met hun eigen ID inloggen op social media, zouden ze nooit meer ‘trollen’ (andere mensen met hun beledigende commentaar lastig vallen). Toch zou dat volgens mij niet werken. Mensen denken nu eenmaal dat ze gelijk hebben en zullen het niet laten, anderen op hun ‘idiote’ ideeën aan te spreken en belachelijk te maken. Denk maar aan al die Facebookberichten waar het soms gebeurt dat iemand door duizenden mensen (onder hun eigen namen) wordt aangevallen, alleen omdat die op basis van zeer beperkte kennis zeker denken te weten dat deze persoon een idioot is, een lafaard, een egoist enz. en dus beslist niet mag ontsnappen aan de klauwen van de menigte.

Als je sociale media gebruikt, moet je dit boek beslist lezen. Wedden dat je iets voorzichtiger omgaat met de informatie die je wereldkundig maakt?

 

Advertentie

Boekrecensie: Station Elf door Emily St. John Mandel

Station Elf: Waar het over gaat

Uitgeverij AtlasContact zegt: ‘WAT BLIJFT ER OVER ALS DE BESCHAVING TEN ONDER GAAT? EN HOEVER ZOU JE GAAN OM DIT TE BESCHERMEN?

Op een winterse avond in Toronto sterft de beroemde acteur Arthur Leander op het toneel terwijl hij de rol van zijn leven speelt. Diezelfde avond strijkt een dodelijk griepvirus neer op het Noord-Amerikaanse continent.

De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Twintig jaar later trekt Kirsten, een actrice van het Reizende Symfonieorkest, langs de nieuwe nederzettingen rondom de Grote Meren om Shakespeare op te voeren voor de overlevenden van de ondergang.

En dan wordt haar hoopvolle nieuwe wereld wederom bedreigd.’

Station Elf: Wat ik ervan vond

Verhalen die zich in een post-apocalyptische toekomst afspelen, vind ik altijd interessant. Of het nu om een virus gaat, een oorlog, of een ecologische ramp, ik vind het reuze interessant om te zien welke draai een schrijver eraan geeft. Nu zijn dat soms voorspelbare verhalen, waar een klein groep het opneemt tegen de nieuwe, onderdrukkende gevestigde orde. En uiteindelijk natuurlijk wint.

In Station Elf gaat het om een groep reizende muzikanten, die in de verschillende nederzettingen in een bepaald gebied hun muziek en toneel opvoeren. Zij brengen de beschaving, blijven een korte tijd, en trekken daarnaar weer door naar een andere nederzetting. Op een gegeven moment worden enkelen van het gezelschap ontvoerd en blijkt er een profeet te zijn opgestaan, die op geheel eigen wijze de leiding over een groep mensen op zich heeft genomen.

Een gedeelte van het boek speelt zich af in de oude tijd, de tijd net voor het virus. Zo leren we een aantal personages in hun vroegere en in de nieuwe tijd kennen en verbanden tussen de verschillende personages te zien.

Nieuwsgierig als ik ben naar de nieuwe wereld, had ik graag meer nieuw en minder oud gezien. Maar, eerlijk gezegd werkte de afwisseling van oud en nieuw wel heel goed. Alleen vond ik soms wel dat er wat veel heen en weer gesprongen werd, vooral omdat er ook nog regelmatig van de een op de andere personage werd overgegaan en er daardoor niet zo duidelijk een hoofdpersonage was. Er gebeurt dus veel met veel personages.

Het had van mij iets minder hak op de tak gemogen, maar het resultaat is wel een mooi boek, dat zich onderscheidt van andere post-apocalyptische verhalen, doordat de strijd tussen twee groepen hier een minder grote rol speelt, en de nadruk ligt op het leven in een wereld die zo anders is als voorheen.

---

Mijn waardering: 4 van de 5 (goed)

Bladzijden: 384

Publicatie: 2015 (oorspronkelijke Engelse editie, 2014, Station Eleven)

Dit boek heb ik: voor recensie ontvangen van uitgeverij AtlasContact

Vertaald door: Astrid Huisman

Boekrecensie: Slaap zacht, Johnny Idaho door Auke Hulst

Slaap zacht, Johnny Idaho: Waar het over gaat

De uitgever zegt: ‘Een tiener met een missie, een terminale bankier en een wetenschapper gaan op zoek naar de sleutel tot het eeuwige leven. Zij komen samen op de Archipel, een zwaarbewaakte eilandstaat in de Stille Oceaan, en dompelen zich onder in deze nieuwe wereld. Wat drijft ze? En op welke manier zijn ze onherroepelijk met elkaar verbonden?

Slaap zacht, Johnny Idaho is een grootse roman waarin Auke Hulst hedendaagse thema’s als economische apartheid en mind control koppelt aan menselijke gevoelens als liefde, wraak, angst voor de dood en de hunkering naar het eeuwige leven.’

Slaap zacht, Johnny Idaho: Wat ik ervan vond

Heerlijk, een post-apocalyptisch(-achtig)e roman! Hoe is het leven als het niet meer is zoals het nu is? De Archipel is een nieuwe groep eilanden, waar je niet zomaar komt te wonen. Zonder geldig ID ben je nergens. Maar als je vingerafdruk niet in het systeem staat, zorg je dat je een vinger krijgt van iemand die er wel in staat! 🙂

In dit boek volg je de avonturen van drie mensen. Eén woont op het hoogste eiland, Executive, waar het nog goed toeven is. Het eiland bestaat voornamelijk uit golfbanen en bossen. Willem Gerson is de baas van een groot bedrijf, maar is nu stervende. Hij hoopt dat zijn medewerkers op tijd een medicijn voor hem hebben.

Eén van die medewerkers is Hatsu Hamada, een wetenschapper. Zij wordt er gek van hoe ze constant in de gaten wordt gehouden. Als ze laat op haar werk aankomt en zegt dat ze zich niet lekker voelde, is het meteen na te gaan of dit klopt.

Johnny Idaho is een illegaal. Hij heeft dus zo’n vinger van een ander. Wat hij precies wil is onduidelijk maar hij redt zich prima op de voor hem onbekende eilandengroep.

Door mensen uit de verschillende lagen van de bevolking te volgen kom je er al snel achter dat ze allemaal gebukt gaan onder de regels van hun wereld. Rijk en arm, er is geen ontsnappen. Wie nu precies de baas is, is niet duidelijk.

Een boek dat lekker weg leest en veel stof tot nadenken geeft. Ook leuk: de interactieve kaart van de eilandengroep op de website van de auteur.

---

Mijn waardering: 5 (van de 5)

Dit boek heb ik: geleend uit de bibliotheek

Aantal bladzijden: 383

Gepubliceerd in: 2015

Extra: Nog een aanrader over een toekomstige wereld zonder privacy – Blind Faith door Ben Elton

Extra: Dit boek telt mee voor de Ik Lees Nederlands! uitdaging (2/20).

Boekrecensie: Tijdmeters door David Mitchell

Tijdmeters: Waar het over gaat

De uitgever zegt: ‘Op een druilerige zomerdag in 1984 ontmoet de van huis weggelopen tiener Holly Sykes een vreemde vrouw die haar in ruil voor een slok thee om ‘asiel’ vraagt. Pas jaren later zal Holly erachter komen wat voor asiel de vrouw precies bedoelde.

Tijdmeters volgt Holly’s leven. Van haar jeugd in het café in Gravesend tot haar oude dag in Ierland. Van het moment dat ze van huis wegloopt tot het moment dat ze moet overleven in een bijna failliete samenleving. De vroege verdwijning van haar jongere broertje is daarbij een belangrijk raadsel dat haar hele leven blijft doorwerken.

David Mitchell weet in zijn grootse nieuwe roman de thema’s en ideeën uit zijn eerdere boeken fenomenaal bijeen te brengen. Aan de hand van de ogenschijnlijk gewone Holly Sykes voert hij de lezer een bovennatuurlijke oorlog van goed en kwaad binnen, die hij tot de laatste pagina spannend weet te houden. Ontroerend, krankzinnig, bloedstollend, hilarisch, episch en mitchelliaans: meer dan ooit is dit boek niet onder één noemer te vangen.’

Tijdmeters: Wat ik ervan vond

Het lezen van dit boek was een verdeeld succes: Het begin en het einde waren prachtig, het midden saai en het gevecht tussen de twee geheime genootschappen (zo noemen we ze maar even) belachelijk. Nu had ik het toch al niet zo met die genootschappen, ik vond ze niet erg overtuigend. Wel knap bedacht en uitgewerkt, maar voor mij was het echt een verhaaltje. Een boek is pas echt mooi, als je je kan inleven in het verhaal. Bij vele stukken van dit boek kon ik dat ook best, maar die genootschappen, nee, dat ging er bij mij niet helemaal in.

Ik denk dat het probleem was dat we in eerste instantie informatie uit de tweede hand kregen (en trouwens ook in tweede en derde instantie). Holly Sykes, een 16-jarige die van huis weg is gelopen, beleeft een aantal vreemde momenten, die later verklaard kunnen worden als het werk van de leden van deze genootschappen. Graag had ik veel eerder dan het geval was, in het hoofd van een van deze leden meegelift om uit de eerste hand te zien hoe dat allemaal in zijn werk ging. Verklaringen zijn leuk, maar het echt beleven veel overtuigender.

Hoe dan ook, het verhaal van Holly, zowel in het eerste als het laatste deel van het boek, was interessant. Maar dat waren voor mijn gevoel wel twee verschillende Holly’s: de ene was 16 jaar en weggelopen van huis, de andere was in de zeventig en grootmoeder. Tijdens de tussenliggende jaren kwamen we Holly af en toe wel tegen, maar niet als hoofdpersoon. Doordat we telkens naar haar keken vanuit het perspectief van een ander, kon ik niet met haar mee-leven en haar dus als oude dame niet makkelijk als dezelfde persoon zien als de jonge Holly.

Het boek is opgebouwd uit zes delen, met elk deel verteld vanuit het perspectief van iemand anders, behalve het begin en het einde, waar Holly de hoofdrol speelt. Elk deel is ook weer een stuk verder in de tijd, zodat het boek zich over zo’n 60 jaar tijd afspeelt. Dat opdelen was niet onplezierig maar sommige delen waren wel erg lang, en één van de heren ging wel érg lang door. Ja, of het boek echt zo dik moet zijn als het is (toch zeker 160.000 woorden, phew!) dat vraag ik me wel af. Het staat wel boordevol mooie inzichten, observaties en ideeën, maar of die allemaal in één boek moesten staan? Cut to the Chase! wilde ik af en toe uitroepen, maar beleefd las ik dan weer verder. Totdat we bij dat gevecht kwamen. Ik zeg het maar eerlijk: hier heb ik doorheen hink-stap-gesprongen. De rest heb ik allemaal gelezen, maar hier had ik het gevoel in een cliché-avonturenverhaal terecht te zijn gekomen.

Het einde was daarentegen weer super! We zitten dan in 2043, in een post-apocalyptische wereld waar de Chinezen het voor het zeggen hebben, er te weinig eten is (er is een soort van voedselbank waar iedereen (iedereen!) wekelijks zijn porties haalt) en veel voorwerpen en onderdelen niet meer te koop zijn. Elektriciteit is schaars en internet valt regelmatig uit (en is sowieso beperkt) – daar kun je toch niet aan denken, dat je, als je iets wilt weten, het niet zomaar even kan googelen!

Een nare wereld, terwijl het zo onschuldig was begonnen, in 1984.

Een boek vol ideeën en gebeurtenissen, maar wel een heel dik boek. Voor de echte Mitchell-liefhebber een must natuurlijk. Anderen moeten misschien even twee keer nadenken voor ze hieraan beginnen, want het is wel een investering in tijd – maar je krijgt er ook wat voor, dat wel.

---

Mijn waardering: 3,5 sterren (van de 5)

Dit boek heb ik: gekregen voor recensie van uitgeverij Nieuw Amsterdam

Aantal bladzijden: 592

Gepubliceerd in: 2014 (oorspronkelijke Engelse editie, 2014, The Bone Clocks)

Vertaald door: Harm Damsma en Nick Miedema

Andere boeken van David Mitchell die ik gelezen heb: Number9Dream, Ghostwritten, Cloud Atlas, Black Swan Green, The Thousand Autumns of Jacob de Zoet.

Zwavelzuur van Amelie Nothomb

Zwavelzuur

Van Amelie Nothomb had ik nog nooit gehoord tot een Boekgrrl haar noemde als een van haar favorite auteurs. Toen ik gisteren in de boekwinkel Zwavelzuur van Nothomb zag liggen voor 5 euro, leek mij dit de ideale kans om eens wat van haar te lezen.

Dit boek sprak mij meteen aan omdat het een dystopisch verhaal is (een verhaal over een mogelijke, slechtere wereld in een niet zo verre toekomst), en dat soort verhalen trekt mij vaak wel aan.

Het is een heel mooi boekje maar met een verschrikkelijk onderwerp: van straat geplukte niet-vrijwilligers worden gedwongen in een concentratiekamp te leven, als kapo (baas) of als gevangene. Dit alles ten behoeve van een tv programma, dat Concentratie wordt genoemd.

De gevangenen verrichten zware arbeid, en elke morgen worden diegenen die te zwak zijn om nog te kunnen werken door de kapo’s uitgekozen om gedood te worden. De gevangenen zijn alleen bekend onder hun code, zoals Pannonique, die CKZ 114 wordt genoemd.

Pannonique is een mooi meisje en wordt al snel door Kapo Zdena uitgekozen, eerst om extra lijfstraf te ondergaan, later krijgt ze extra eten toegestopt. Pannonique probeert Zdena ertoe over te halen om haar en haar medegevangenen te helpen ontsnappen. Zdena moet kiezen tussen het kwijtraken van haar geliefde zonder daar zelf beter van te worden of haar geliefde (voorlopig) bij zich te houden door haar niet te redden uit het kamp.

De kijkers vinden het programma fantastisch en de kijkcijfers blijven oplopen. Wanneer de kijkers zelf mogen beslissen wie er “weg” moet (dood dus) bereikt de kijkdichtheid een hoogtepunt van 100%. De kranten spreken schande van het programma maar iedereen kijkt ernaar.

Het boek gaat over liefde, over opoffering, over publiek dat amusement hoger acht dan moraal. Het boek heeft een filosofisch tintje en is mooi geschreven. Een aanrader als je denkt dat je ertegen kunt!

Andere aanraders met eenzelfde thema:

1. Een dag in het leven van Ivan Denisovitsj van Alexander Solzjenitsyn, over het leven in een Russisch strafkamp.

2. Blind Faith van Ben Elton, een dystopisch verhaal waarin het publiceren in een weblog van ongeveer alles wat er gebeurt in je leven centraal staat (en door de staat verplicht is).

3. Lost and Found (Cash Express) van Carolyn Parkhurst, luchtig verhaal over de deelnemers in een reality show die de hele wereld rondtrekken om opdrachten uit te voeren.

Extra: Hier is mijn recensie van De winterreis van Amelie Nothomb