Weer Weerwater

Afgelopen zondag ben ik naar Almere geweest. De eerste keer in tien jaar, de tweede keer in mijn leven. Ik mocht mee met een wandeling met Renate Dorrestein, wiens boek Weerwater, dat zich afspeelt in Almere, ongeveer twee jaar geleden is uitgekomen. Nu is er ook een wandeling langs de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt.

Ter ere van het uitkomen van het wandelingboekje van de VVV (overigens kun je ook op de fiets of per auto de Weerwaterroute doen), ging Renate Dorrestein eenmalig met een aantal lezers op stap.

Nu bleek al meteen toen ik de stad inliep, dat Almere niet bang is van moderne architectuur. Tjonge, er staat heel wat moois (als je daarvan houdt, natuurlijk).

Vanaf de VVV liepen we een rondje door de binnenstad van Almere, met uiteraard veel aandacht voor het Weerwater, een meer in het centrum. Renate vertelde onderweg over de plaatsen waar verschillende gebeurtenissen in het boek plaatsvonden. Ook liep er een wethouder mee, tevens vrijwillige city guide, die veel algemene weetjes over Almere en de gebouwen wist te vertellen. Zo werd er bij elke plaats een tijdje gestopt en uitleg gegeven.

Het was allemaal heel informeel en informatief. Renate vertelde uiteraard ook over het schrijfproces en hoe ze bepaalde problemen moest oplossen om het verhaal kloppend te maken. Zo ging ze naar verschillende instanties, zoals het energiebedrijf, om onderzoek te doen voor het verhaal. Omdat ze niet wilde dat iemand voortijdig zou ontdekken waar het boek over zou gaan, stelde ze dan heel veel vragen, terwijl ze maar in één of twee specifieke dingen geïnteresseerd was. En dan hoopte ze maar dat het niet duidelijk was om welke vraag het haar eigenlijk ging.

We kwamen ook nog langs het tuinhuisje van glas waar Renate een aantal weken als gastschrijver mocht logeren. Heel toepasselijk is het adres Fantasie 1. Jammer dat we het huisje niet even van dichtbij konden bekijken, vond Renate – er stonden heggen voor – maar ja, met 15-20 mensen zou dat wel een invasie zijn. Renate had duidelijk buiten de waard gerekend, in de vorm van de eigenares (en architect) van het huis, want toen die ontdekte dat er een groep mensen voor haar huis stond, mochten we allemaal even een kijkje binnen nemen. Heel leuk om te zien waar de kinderschoenen van Weerwater zich bevonden! En wat een mooi gebouw!

Renate signeerde onze boeken en bij de VVV kregen we nog een leuke goodiebag met informatie over Almere en natuurlijk ook de Weerwaterroute, om nog eens te lopen.

***

 

Foto Credit

Ik heb zelf geen foto’s genomen. Als ik dat wel doe, ben ik soms drukker bezig met het nadenken over mooie fotomomenten dan van het genieten van het event. Ook nam niemand anders foto’s dus ik was ook ietsje verlegen, om eerlijk te zijn. Sommige slimme bloggers nemen hun eigen fotograaf mee! Niet bij deze wandeling, trouwens. Er waren verder geen bloggers bij voor zover ik weet.

De foto’s die je hier ziet, zijn van de volgende brochures van de VVV Almere: Renate Dorrestein Weerwaterroute en Almere Cityguide.

Advertentie

Meet & Greet met Edith de Wit van In de voetsporen van de heldin

Afgelopen zaterdag was ik bij de Meet & Greet/workshop van Edith de Wit in de mooie bibliotheek van Amersfoort. Die bibliotheek is sowieso een reisje waard, maar de workshop was ook bijzonder leuk.

Edith de Wits boek, In de voetsporen van de heldin, gaat over de opbouw die veel verhalen delen, maar kijkt daarbij ook naar jouw eigen verhaal. Een heldinnenavontuur begint vaak thuis, met een heldin in een doodgewoon leventje, maar ze heeft er wel een beetje genoeg van. Dan komt er iets dat haar aanspoort om actie te ondernemen; eerst vindt ze dat nog eng, maar ze krijgt hulp of wijze raad van iemand, en daar gaat ze! Dan is ze onderweg en zijn er nog verschillende andere stappen die de heldin onderneemt om uiteindelijk al dan niet als een nieuwe versie van haarzelf weer uit het avontuur thuis te komen.

In de workshop beschreef Edith de verschillende stappen aan de hand van filmfragmenten en verhalen die we allemaal kennen, zoals sprookjes. Ook liet ze zien hoe deze stappen gerelateerd zijn aan ons eigen leven. In het boek staan deze verhalen ook, en er zijn ook interviews met mensen die een ‘heldinnenverhaal’ hebben meegemaakt. Per stap zijn er vragen voor jezelf, om eens na te gaan wat jouw eigen verhaal is. Wat heb je meegemaakt, en waar gaat de reis (misschien wel) naartoe?

Bloggers met het boek van Edith de Wit. Bron: Shyama in Boekenland

 

Het boek is dus zowel interessant om eens na te gaan op welke manier verhalen in elkaar zitten en om te gebruiken als om meer inzicht in je eigen verhaal te krijgen. Heel toegankelijk en bepaald niet technisch. Het idee van de reis van de held(in) is niet nieuw, maar wordt hier wel erg leuk besproken. De link naar je eigen verhaal is interessant, maar misschien ook een beetje eng. Op de website van de auteur staat een werkboek dat gedownload kan worden, om echt aan de slag te gaan met je eigen verhaal.

De ochtend in de Amersfoortse bieb was inspirerend en gezellig. Nu maar eens aan de gang met mijn eigen verhaal!

Bibliotheek Amersfoort

Bibliotheek Amersfoort

Bibliotheek Amersfoort

Manuscripta in Zwolle (2015)

Ik zocht me suf! Ik wilde eens zien wat ik vorig jaar over Manuscripta te vertellen had, maar ik kan er geen blogpost over vinden. Komt dat omdat het niet goed en niet slecht was? Vorig jaar werd Manuscripta in Utrecht gehouden, en het was een stuk beter dan het jaar ervoor (Uitmarkt Amsterdam) en een stuk slechter dan het jaar daarvoor of het jaar daarvoor.

Deze keer was het in Zwolle, en eerlijk gezegd, (voor mij) niet de moeite waard. Zwolle bleek een stuk verder weg te liggen dan ik gedacht had, maar met een goed boek in de trein (Harem van Ronald Giphart) en een goedkope opwaardering naar een eerste klas kaartje was het best te doen.

Nu kreeg ik de hele week al een slechte smaak in mijn mond telkens als ik met andere mensen samen was gekomen (ik werk thuis, in mijn eentje, met veel plezier). Zo werden mijn vriendinnen en ik het niet eens over een weekeindje Canterbury, dat zo te horen niet vóór juni zal plaatsvinden want er kan telkens weer iemand niet. Een andere dag had ik een fantastische avond (met een van deze vriendinnen) in Den Haag bij Borderkitchen, waar T.C. Boyle, een van mijn favoriete schrijvers, optrad. Maar hier zat ik te mokken omdat ik geen boek bij me had dat ik kon laten signeren. Want ik had zogenaamd zijn nieuwe boek gewonnen, maar het was (en is) nog steeds niet aangekomen. En zolang ik dat boek niet heb, koop ik niets meer van deze uitgever – dus ook geen exemplaar ter plekke -, dat lijkt me duidelijk. Dat ik een van de tien andere boeken die ik van Boyle heb, had kunnen meenemen om te laten signeren, daar dacht ik natuurlijk niet aan! En vrijdag, bij de boekgroep, was er een nieuw lid. Ik ben de organisator en maakte me zorgen dat de nieuwe dame zich niet thuis zou voelen in de groep. Tja, de groep is de groep, en daar kan (en wil) ik in mijn eentje niets aan veranderen. Toch had ik er geen goed gevoel over.

Lekker weg in eigen land, op weg naar Manuscripta met Gipharts boek in de hand. Het begon dus prima, in de trein. Nu had ik al gezien dat het kaartje van Zwolle op de website van Manuscripta niet overeenkwam met dat op Google Maps (een kwartslag draaien) waardoor het niet zo duidelijk was waar de verschillende programmaonderdelen plaatsvonden. Voeg daaraan toe dat Zwolle in het echt niet lijkt op (mijn interpretatie van) de Google Map kaart van Zwolle en ik wist al bijna meteen niet waar ik was. Door de wegwijzers naar “Waanders in de Broeren” te volgen, kwam ik in ieder geval bij een paar boeken uit.

Wat een mooie boekwinkel! Ik heb het allemaal eens goed bekeken. Het Manuscripta programmaonderdeel dat er aan de gang was, was meer voor kinderen, dus ging ik richting boekhandel Westerhof, waar twee thrillerschrijvers over hun boek zouden vertellen. Met behulp van de navigatie op mijn mobieltje kwam ik uiteindelijk, maar nog ruim op tijd, aan. Ook een mooie winkel, maar als je net in Waanders bent geweest, komt het toch wat schaars over. Heleen van der Kemp en Frank van Pamelen vertelden vol enthousiasme over hun boeken, die nog moeten uitkomen.

Daarna ging ik naar het naastgelegen terrein, waar uitgevers hun kraampjes hadden staan. Sommige uitgevers. Het was maar beperkt, want andere uitgevers, waaronder mijn favoriete en mijn minst favoriete, vonden het blijkbaar toch wat te ver weg, en hadden besloten dit weekend in Amsterdam te blijven. Ik heb niets te klagen over de kraampjes die er wel waren, alleen dat er maar zo weinig waren! Het was zowel leuk als raar dat ik bij twee kraampjes herkend werd (type ‘bekend gezicht’). Dit was leuk, omdat ik nog geen bekenden was tegengekomen, en het was me ook nog niet gelukt om boekbloggers tegen het lijf te lopen, maar raar omdat a) deze mensen mij sneller herkenden dan ik hen, en b) in het ene geval het 3 maanden en in het andere geval een jaar geleden was dat we elkaar eenmalig kort ontmoet hadden. Zie ik er echt zo, eh, ‘memorabel’ uit? Help!

Bij uitgeverij de Geus leidde de bekendheid ertoe dat ik – samen met blogger Monique, die mij ook al herkend had, maar dan aan mijn jas – hartelijk onthaald werd en wat te drinken kreeg aangeboden. We hebben een tijdje gezellig staan kletsen.

Deze twee nieuwe boeken kreeg ik tijdens de rondgang langs de kraampjes:

Het eerste boek kreeg ik door me aan te melden voor de nieuwsbrief van Xander. Een leesexemplaar, het boek komt pas in oktober uit. Het tweede boek kreeg ik door me aan te melden bij voor de nieuwsbrief van Ambo|Antos. Leuk of wat?

Toen kwam ik eindelijk nog wat andere bloggers tegen. Zij hadden echter andere plannen dan ik, zodat we al snel weer afscheid namen. Het volgende programmaonderdeel dat mij interesseerde was pas een uur later en ik was eigenlijk wel klaar. Op het station aangekomen, bleek de trein niet te gaan en moest ik een half uur wachten. Gelukkig kon dat in de trein, eerste klas, met Harem.

Manuscripta vond ik niet echt de moeite waard, maar ik heb wel een aantal leuke dingen gezien en gedaan en leuke mensen ontmoet. Echt een succes was het echter niet. Net als de rest van deze week.

Boekenclub met John Boyne

---

Yes! Ik won (virtuele) kaartjes voor de boekenclub met John Boyne bij Uitgeverij Meulenhoff De Boekerij. En ik kreeg zijn nieuwste boek ook nog thuisgestuurd. Niet gek. Hoewel, twee problemen: wie neem ik mee, en eigenlijk lijkt het boek me niet zo geweldig (maar JB ontmoeten juist weer wel).

Ik gokte meteen goed: medeboekgroeplid E. (van de real-life boekgroep in mijn woonplaats) had al een aantal boeken van John Boyne gelezen en wilde graag mee.

Het boek: dat bleek hartstikke goed te zijn, ook al sprak het onderwerp me dus eerst niet zo aan.

Indrukwekkende boekenkast

De boekenclub werd gehouden in de bibliotheek van de uitgeverij (met prachtige boekenkasten en mooie lampen). Drinken en lekkers op tafel, en bloggers en lezers van de Boekenkrant eromheen. Wij hadden allemaal kaartjes gewonnen voor deze avond, en hadden onze boeken meegenomen, om later door de schrijver te laten signeren.

Een aantal van de aanwezigen

John Boyne bleek een vriendelijke, praatgrage man te zijn, die met veel plezier over zijn nieuwste (en andere boeken) vertelde. Nee, het was geen interview. We mochten allemaal vragen stellen, en John Boyne stelde ons ook vragen. Zo ontstond er een mooi gesprek.

Het nieuwe boek, De grote stilte, gaat over een priester die al dan niet afweet van de dingen die een oude vriend van hem, ook priester, met jonge jongens doet. Boyne vertelde over de rol van de katholieke kerk in Ierland in de jaren tachtig – de tijd waarin het verhaal in het boek zich afspeelt – en hoe de rol over de jaren veranderd is. In Ierland werd het boek, ondanks het onderwerp, goed ontvangen, hoewel één priester de mensen opriep om te bidden voor Boynes ziel. Wat eigenlijk heel aardig is!

Boyne vertelde dat hij nooit weet hoe zijn verhalen gaan lopen, hij begint gewoon maar met schrijven en ziet wel waar hij uitkomt. Hij wilde alleen maar schrijver worden en heeft nooit een plan B gehad. Hij kan overal en altijd schrijven – zo was hij van plan na de boekenclub nog een paar uur in zijn hotelkamer te schrijven aan zijn volgende boek. Hij leest tussendoor ook rustig boeken van andere schrijvers zonder dat dit hem bij zijn schrijven beïnvloedt. Een schrijver die zelf niet leest? Dat vindt hij gek.

John Boyne in gesprek

Ook vertelde John Boyne over zijn ervaringen met de verfilming van het boek De jongen in de gestreepte pyjama. Hij vond dat een fantastische ervaring – het was helemaal niet saai op de filmset (zoals weleens gezegd wordt), het was juist heel levendig en interessant.

Het was veel te snel weer afgelopen, we hadden nog uren door kunnen praten. Maar ja, Boyne moest nog signeren, en daarna nog schrijven!

Selfie met Jenny, Judith en E.

Met deze dames ben ik naar de boekenclub gegaan. Jenny (van Jenny’s Bookcase) had zelf een kaartje gewonnen, maar haar “plus één” kon er helaas niet bij zijn. E. was mijn “plus één” en vooraf hebben we heerlijk met zijn drieën gegeten. Al met al was het een heel geslaagde avond.

Team Boekbloggers en de Qwerty en Azerty Quiz (2)

Net als vorig jaar (zie mijn verslag) deed er ook dit jaar een team boekbloggers mee aan de Qwerty & Azerty Literatuurquiz afgelopen donderdag in De Brakke Grond in Amsterdam. Ons team bestond uit Inge van Ingeleest, Jenny van Jenny’s Bookcase en Tessa van TessaHeitmeijer.

Judith, Tessa, Jenny en Inge

Moeilijke, moeilijke vragen moesten wij beantwoorden; vooral die over Belgische literaire aangelegenheden vonden wij lastig of onmogelijk. Er waren vragen die we allemaal wisten, vragen die één persoon wist, vragen waar twee van ons zich over beraden terwijl de andere twee geen idee hadden waar het over ging, en dus ook vragen waarbij we elkaar in de ogen keken en de schouders ophaalden…

Toch wisten we ook best wel wat, hoor! Zo wisten we dat de eerste keer dat Kuifje in kleur werd gedrukt in 1941 was en dat het lichamelijk ongemak in de titel van een boek van Knut Hamsun dat ook door Leon de Winter’s Hoffman werd beleefd, honger was. Ook wisten we dat het sigarettenmerk van het pakje op de voorkant van De laatste roker (W.F. Hermans) Gauloises was, het schaap van Annie M.G. Smidt Veronica heette, en het aantal dat genoemd wordt in de Engelse titel van De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet, 1000 was.

Inge en ik dachten héél lang na over de titel van een boek van Jaap Scholten, waar het antwoord Dit zijn de namen van Tommy Wieringa bleek te zijn. Tja. Tessa noemt in haar mooie verslag over deze avond nog meer al dan niet goed beantwoorde vragen.

Na vorig jaar (16/17e plaats) had ik me voorgenomen me vooral eens goed in de Vlaamse literatuur te gaan verdiepen, maar ach, een jaar is zó weer voorbij… Toch haalden we nog een 12e plaats (van de 23) en daar waren we best tevreden mee.

Dit won ons team:

Omdat we een fout op het antwoordformulier hadden ontdekt mochten we, in de pauze al, ook nog ieder een extra boek uitkiezen. De hoogte van de stapel boeken die een team kon winnen hing af van de behaalde positie. De verdeling van de buit verliep zonder problemen. Ik ben uiteindelijk met de volgende boeken (en Dvd’s) naar huis gegaan:

Vooraf hadden we ook nog gezamenlijk gegeten. Alles bij elkaar was het een heel gezellige avond!

Volgend jaar weer!