Een moeder-dochter relatie hebben bijna alle vrouwen wel, of deze nu positief is of niet. Het non-fictie verhaal van Trees Roose leek me erg interessant omdat het een nogal onorthodoxe moeder betreft, die niet erg moedert over haar kinderen.
Het viel me echter iets tegen, omdat het boek voor een groot deel over de latere jaren van de moeder gaan. Herkenbaar, maar niet zo interessant.
Alleen maar mijn moeder: Waar het over gaat
Volgens de uitgever: “Amsterdam-Noord, begin jaren vijftig. Als de vader van de zesjarige Trees zich op een zondagmiddag met zijn vespa tegen een boom te pletter rijdt, verandert haar leven op slag. Haar wispelturige moeder trouwt met een agressieve alcoholist, en in de jaren die volgen zwerft ze met haar twee verwaarloosde kinderen van man naar man, van huurzolder naar daklozenopvang.
Als oude vrouw is Trees’ moeder ziek en eenzaam, en extreem eigenwijs en eigenaardig. Trees kan haar soms niet uitstaan. Toch houdt ze loyaal vol wat ze al haar hele leven heeft gedaan voor haar moeder, die voortdurend in zeven sloten tegelijk loopt: zorgen, verantwoordelijkheid overnemen en regelen. En veel toegeven. Er is emotionele afstand: het woord ‘mama’ krijgt ze niet over de lippen. Aanrakingen en intimiteit zijn uitgesloten.
Desondanks is haar moeder de meest nabije persoon in haar leven. Als duidelijk wordt dat ze gaat sterven, voelt haar dochter een groot verdriet. Niet haar moeder, maar haar kind gaat dood. Nooit was haar moeder zo dichtbij.”
Alleen maar mijn moeder: Wat ik ervan vond
Het kan niet anders, dan dat je een vergelijking maakt tussen de relatie die Trees Roose met haar moeder had, en die je zelf hebt. De moeder in het verleden is heel anders dan die van mij, maar in de oudere moeder herken ik wel wat eigenschappen die mijn moeder ook heeft en hoe de dochter daarmee omgaat. Dat maakte dat deel van het boek (dat overigens afgewisseld wordt met het verleden) herkenbaar, maar ook wat gewoontjes.
Ik vond het knap hoe ze de zorg van haar moeder op zich nam, en haar tot de dood bijstond, terwijl ze eigenlijk geen goede relatie met haar had. Zoals ze zelf zegt, was ze eigenlijk een soort van moeder voor haar moeder, al van kinds af aan. Dat vond ik trouwens niet zo heel duidelijk uitgewerkt. Trees Roose noemt het wel, dat ze bijvoorbeeld haar moeder en broertje een tijdje in huis neemt als zij geen woning hebben, maar heel veel wordt er niet over gezegd.
Er wordt wat mij betreft te vluchtig over het verleden verteld. Allerlei schrijnende situaties worden beschreven, maar bijna als in het voorbijgaan. Er wordt niet lang bij stilgestaan. Nu ben ik geen sensatiebeluste lezer, maar iets meer informatie over hoe het dan is als je moeder alvast de trein neemt, en je als 9-jarige maar moet zien hoe je na schooltijd óók in Breukelen komt, of als je moeder op een dag verhuisd blijkt te zijn maar je weet niet waarheen (en je bent kind, je woont bij haar). Daar wordt helaas niet in details over uitgeweid. De lezer weet dat de moeder geen standaard-moeder is, dat wordt duidelijk, maar het effect op de kinderen is niet erg uitgediept.
Het verleden had van mij verder uitgewerkt mogen worden, terwijl ik het “heden” te herkenbaar vond en daardoor niet zo interessant. Toch was het boeiend om te zien hoe een andere moeder en dochter met elkaar omgaan.
Mijn waardering: 3,5/5
Bladzijden: 208
Publicatie datum: 2012
Dit boek heb ik: gekregen van uitgeverij Artemis voor recensie
Extra: Morgen geef ik een nieuw exemplaar van dit boek weg!
Extra: Mijn eerste boek voor de Ik Lees Nederlands! uitdaging. 
De Boekblogger 
Ik ben benieuwd naar het boek. Zoals je zegt, moeder-dochterrelaties zijn voor velen herkenbaar. Het is altijd interessant om ‘vergelijkingsmateriaal’ te hebben.
Precies, Inge!
Niets voor mij, vrees ik.
Pingback: Uit de kast: Weggevertje Alleen maar mijn moeder | De Boekblogger