Boekrecensie: Met een rode Porsche naar Berlijn door Christian Jaschinski

Van de achterkant: Na zestien jaar huwelijk gaat Max’ vrouw ervandoor met een tatoeëerder, iets waar zijn dochter hem de schuld van geeft. Bovendien gaat zijn promotie niet door, omdat een jongere collega de baan voor zijn neus wegkaapt. Volgens zijn beste vriend Bolle heeft Max nu drie opties: een vriendin van vijfentwintig nemen, een nieuwe baan zoeken of een sportwagen kopen. Max kiest voor optie drie, koopt een Porsche en brengt Bolle daarmee naar een sollicitatiegesprek in Berlijn. Hij raakt de Porsche kwijt, maar ontmoet een vrouw die hem behoorlijk in verwarring brengt.

Dit is een zowel grappig, als ook een heel realistisch aanvoelend verhaal over een man, Max, wiens vrouw hem verlaat. Hij loopt ook nog een promotie mis en moet zijn leven opnieuw invulling gaan geven. De gebeurtenissen zijn niet zo realistisch (maar wel heel grappig). De emoties van Max en zijn reacties op wat er gebeurt zijn des te meer herkenbaar. Hij is boos op zijn vrouw en op haar minnaar, en in een poging haar terug te winnen, stalkt hij haar zowat. Zijn beste vriend Bolle vindt dat ze maar een weekend naar Berlijn moeten, in de rode Porsche die Max net gekocht heeft. Onderweg en ter plaatste gebeuren er allerlei dingen waardoor de problemen met werk en ex-vrouw op de achtergrond raken. Bolle’s plan is dus geslaagd!

Het verhaal doet me een beetje denken aan de J. Kessel boeken van P.F. Thomese, maar dan wel minder plat. Het is een mannenverhaal dat ook leuk is voor vrouwen, geschreven op een vlotte, maar redelijk literaire wijze, met af en toe een existentieel overdenkinkje en een puberale angst om af te gaan bij de vrouw waar hij op slag verliefd op wordt. Een vermakelijk verhaal. Aanrader!

Advertentie

Gelezen: Lieve door Ronald Giphart

Lieve van Ronald Giphart beviel mij prima. Een stuk beter dan Harem, hoewel ik denk dat Lieve wel wat eenvoudiger in elkaar zit, en misschien iets te veel is voorgevormd – de structuur is wel wat netjes; het had van mij wel iets onberekenbaarder gemogen. Gelukkig gebeurt er iets heel naars, waardoor het verhaal een lekkere opdonder krijgt. Dat mag ik wel.

Het gaat bij Lieve om twee actrices, Lieve (overleden en de minnares van de regisseur) en Liv (jong, mooi, en de hoofdrolspeler in een film over Lieve). Bij Harem haalde ik steeds de vader en de zoon door elkaar, terwijl ik in Lieve, geen probleem had met Lieve en Liv, die redelijk parallelle levens leiden. Ook hun namen lijken – wel wat flauw – nogal op elkaar. Misschien wilde Giphart er geen doekjes om winden: ja, de levens van de dames lijken wel wat op elkaar, en laten we dus niet moeilijk doen, en ze ook maar meteen ongeveer dezelfde naam geven.

Het verhaal gaat vooral over relaties en seks, maar ook over het web van relaties van meerdere personen – hoe persoon A en B elkaar kennen, en allebei C. Over geheime relaties en spannende relaties, over moeilijk lopende relaties en relaties met een plots eind.

De uitgever zegt: Noah en Lieve zijn het powerkoppel van de Nederlandse filmwereld. Hij als talentvolle, prijswinnende regisseur, zij als spetterende actrice. Lieve is de liefde van Noahs leven. Nadat zijn muze door een auto-ongeluk om het leven is gekomen, besluit Noah, als ultieme poging om haar bij zich te houden, een film over Lieve te maken. Op dat moment is hij zich echter nog niet bewust van haar verborgen dubbelleven.

Zoals Giphart zijn lezers in zijn veelgeprezen roman Harem meenam in de wereld van de fotografie, zo neemt hij hen nu aan de hand in de even bruisende als schimmige filmwereld. Gipharts camera zwenkt van de ene kolkende scène naar de andere.

Lieve is een spannend verhaal over verliefdheid, verlangen en trouw.

Hier kun je zien welke andere boeken ik van Ronald Giphart gelezen heb.

Gelezen: Iets uitzonderlijk groots door Lawrence Hill

Van Lawrence Hill heb twee heel goede boeken gelezen: Het negerboeken The Illegal. En dan deze. Die viel wat tegen, helaas.

Waar gaat het over? De achterkant: Mahatma Grafton, belast met een beroemde naam, is pas afgestudeerd en gedesillusioneerd. Hij gaat gebukt onder de vloek van zijn generatie: een totaal gebrek aan interesse in de wereldproblematiek. Hij bemachtigt een baan als plaatselijke reporter en moet zich vooral bezighouden met buurtspektakel, moord en andere slachtofferverhalen. Als Mahatma betrokken raakt in de makkelijk ontvlambare discussie over de Franse taalstrijd in Manitoba, met al haar raciale ins en outs, komt hij tot de verrassende ontdekking dat hij zelf toch een sociaal bewustzijn heeft.

Ik vond dat het boek focus miste. Het verhaal ging van de hak op de tak. Daardoor wilde het ook niet zo boeien. Mahatma’s voortdurende strijd om iets van waarde te schrijven voor de krant vond ik niet bijster interessant. Wel heel leuk was hoe een bijstandstrekker uit Mahatma’s woonplaats beroemd wordt in Kameroen. En zo zitten er nog een paar erg grappige verhaallijnen in Iets uitzonderlijk groots.

Vergeleken met de twee eerder genoemde boeken vond ik het echter een beetje tegenvallen.

—

(Mijn twintigste boek alweer van dit jaar).

 

Boekenclub met John Boyne

---

Yes! Ik won (virtuele) kaartjes voor de boekenclub met John Boyne bij Uitgeverij Meulenhoff De Boekerij. En ik kreeg zijn nieuwste boek ook nog thuisgestuurd. Niet gek. Hoewel, twee problemen: wie neem ik mee, en eigenlijk lijkt het boek me niet zo geweldig (maar JB ontmoeten juist weer wel).

Ik gokte meteen goed: medeboekgroeplid E. (van de real-life boekgroep in mijn woonplaats) had al een aantal boeken van John Boyne gelezen en wilde graag mee.

Het boek: dat bleek hartstikke goed te zijn, ook al sprak het onderwerp me dus eerst niet zo aan.

Indrukwekkende boekenkast

De boekenclub werd gehouden in de bibliotheek van de uitgeverij (met prachtige boekenkasten en mooie lampen). Drinken en lekkers op tafel, en bloggers en lezers van de Boekenkrant eromheen. Wij hadden allemaal kaartjes gewonnen voor deze avond, en hadden onze boeken meegenomen, om later door de schrijver te laten signeren.

Een aantal van de aanwezigen

John Boyne bleek een vriendelijke, praatgrage man te zijn, die met veel plezier over zijn nieuwste (en andere boeken) vertelde. Nee, het was geen interview. We mochten allemaal vragen stellen, en John Boyne stelde ons ook vragen. Zo ontstond er een mooi gesprek.

Het nieuwe boek, De grote stilte, gaat over een priester die al dan niet afweet van de dingen die een oude vriend van hem, ook priester, met jonge jongens doet. Boyne vertelde over de rol van de katholieke kerk in Ierland in de jaren tachtig – de tijd waarin het verhaal in het boek zich afspeelt – en hoe de rol over de jaren veranderd is. In Ierland werd het boek, ondanks het onderwerp, goed ontvangen, hoewel één priester de mensen opriep om te bidden voor Boynes ziel. Wat eigenlijk heel aardig is!

Boyne vertelde dat hij nooit weet hoe zijn verhalen gaan lopen, hij begint gewoon maar met schrijven en ziet wel waar hij uitkomt. Hij wilde alleen maar schrijver worden en heeft nooit een plan B gehad. Hij kan overal en altijd schrijven – zo was hij van plan na de boekenclub nog een paar uur in zijn hotelkamer te schrijven aan zijn volgende boek. Hij leest tussendoor ook rustig boeken van andere schrijvers zonder dat dit hem bij zijn schrijven beïnvloedt. Een schrijver die zelf niet leest? Dat vindt hij gek.

John Boyne in gesprek

Ook vertelde John Boyne over zijn ervaringen met de verfilming van het boek De jongen in de gestreepte pyjama. Hij vond dat een fantastische ervaring – het was helemaal niet saai op de filmset (zoals weleens gezegd wordt), het was juist heel levendig en interessant.

Het was veel te snel weer afgelopen, we hadden nog uren door kunnen praten. Maar ja, Boyne moest nog signeren, en daarna nog schrijven!

Selfie met Jenny, Judith en E.

Met deze dames ben ik naar de boekenclub gegaan. Jenny (van Jenny’s Bookcase) had zelf een kaartje gewonnen, maar haar “plus één” kon er helaas niet bij zijn. E. was mijn “plus één” en vooraf hebben we heerlijk met zijn drieën gegeten. Al met al was het een heel geslaagde avond.