Gelezen: Het smelt door Lize Spit

Het voelde een beetje als een cadeautje toen ik dit boek van de pakjesbezorger kreeg. Als mede-oprichter van DasMag (ja hoor, ik sta achterin het boek genoemd) moest ik er natuurlijk meteen in beginnen.

Zo ongeveer. Want ik was al een eindje op weg, toen ik een dagje met de trein moest. En toen nam ik een dunner (lichter!) boek mee, dat ik vervolgens eerst uitgelezen heb (ja, het was een erg leuk – leuker – verhaal) voordat ik verderging met Het smelt.

Het smelt is een fantastisch boek met een paar haken en ogen. Het is prachtig geschreven, met veel interessante en originele details. Het lezen is een echte belevenis, die je niet snel zal vergeten, denk ik. Nu ben ik niet vaak geïnteresseerd in verhalen die zich afspelen tijdens de jeugd van een hoofdpersoon, dus dat ik het fantastisch vond, dat zegt wel iets.

Ik had echter nogal problemen met de opzet van het verhaal. Het begint nl. om 9 uur ’s morgens op een dag in het nu, waarop de hoofdpersoon, de 27-jarige Eva, teruggaat naar het dorp waar zij opgegroeid is. Daarna krijgen we een paar hoofdstukken uit de kindertijd van Eva, waarna we om 9.30 uur het verhaal in het heden weer oppakken. Echter speelt ongeveer vier vijfde van het boek zich af in het verleden. En in de stukken in het heden wordt ook nog regelmatig teruggeblikt. Zo houd je maar een wankele kapstok over om het eigenlijke verhaal, dat in het verleden, aan op te hangen.

Als dan ook nog blijkt dat er dingen achterwege gelaten worden, zodat je (bijv.) om 20.00 uur leest wat Eva om 18.00 gedaan heeft in plaats van al om 18.00, dan voel ik mij enigszins bij de neus genomen.

Toch blijft het een mooi en origineel boek.

Hier gaat het over: Eva heeft twee vrienden, Pim en Laurens, waarmee ze veel optrekt. Maar als ze ouder worden, trekken Pim en Laurens meer naar elkaar toe. Bepaalde gebeurtenissen hebben hun effect op het heden, en langzamerhand wordt duidelijk hoe het verleden en het heden met elkaar verbonden zijn.

Advertentie