Harem: Waar het over gaat
Uitgeverij Podium zegt: ‘Liam, de twintigjarige zoon van de wereldberoemde fotograaf McDonald Hope (roepnaam Mac), sluit zich op in een Zweedse boshut om zijn debuutroman te schrijven. Hoofdpersoon is zijn vader, die zelf nooit veel heeft losgelaten over zijn flamboyante verleden. Aan de hand van foto’s, geruchten en gesprekken komt Liam tot een wervelend verhaal over Mac en zijn Amsterdamse jeugd, een Zweedse punkband, de uitspattingen op de Melkerij (een ‘Factory’-achtig huis in de hipste wijk van Stockholm), het tragische lot van zijn beste vriend Hampus en uiteraard de legendarische harem.
In deze virtuoze roman laat Ronald Giphart zien niet alleen meester te zijn in bedwelmende scènes doordesemd van verliefdheid, maar snijdt hij ook nieuwe thema’s aan als de keerzijde van het hedonisme; de kracht van het woord en het beeld; en de vloek en zegeningen van het vaderschap.’
Harem: Wat ik ervan vond
Dit boek stond op mijn zomerlezenlijstje en ik keek er erg naar uit om het eindelijk te lezen. Ik had er echter wel wat meer van verwacht. Ik had goede dingen over het boek gelezen en heb zelf ook een aantal goede boeken van Giphart gelezen. Maar Harem vond ik maar zo-zo.
Het verhaal wordt verteld door de zoon van de hoofdpersoon en dat was verwarrend. De zoon is twintig en vooral bij de stukken waar zijn vader een twintiger of dertiger is, haalde ik nog wel eens door elkaar over wie we het nu hadden.
Wat de hoofdpersoon allemaal meemaakt is wel aardig, maar ik zat bepaald niet op het puntje van mijn stoel (ja, ik wist dat het hier niet om een thriller ging). Ik ergerde me ook aan het feit dat er mensen genoemd werden waarvan ik helemaal niet wist wie dat nu waren en ik vroeg me dan af of ik soms iets niet goed gelezen had. Vaak bleek deze persoon dan later pas uitgebreid beschreven te worden en vielen de stukjes, zeer bevredigend, op zijn plaats. Maar daar moest je dan wel eerst een heel stuk boek voor door.
Wel een aardig boek dus, maar hij haalt hij niet bij de andere boeken die ik van Giphart gelezen heb.
Mijn waardering: 3.5/5 (wel OK)
Bladzijden: 384
Publicatie: 2015
Dit boek heb ik: gekocht tijdens de boekenweek2015
Extra: Dit boek telt mee voor de Ik Lees Nederlands! uitdaging (?/20) [de tel kwijt]. 
Andere boeken dit ik van Giphart gelezen heb, zie je hier: vier recensies.
De Boekblogger 
Pingback: Zomerlezen | De Boekblogger
Dit boek staat ook hoog op mijn lijstje, vooral na de enthousiaste kreten van Tessa. Zelf vind ik het ook vervelend wanneer vertelperspectieven niet duidelijk of zelfs verwarrend zijn, dus ik kan het zeker begrijpen waarom je het lager scoort.
Inderdaad was ik ook afgegaan op Tessa, maar mij wil het boek dus wat tegen. Ik hoop dat jij het net zo mooi vindt als Tessa!
Bedankt voor de recensie. Ik had ‘m op de shortlist staan voor onze boekenclub en aangezien we maar 4 boeken per jaar lezen, haal ik hem er weer af.
Els, het kan natuurlijk best zo zijn, dat jullie hem wel leuk vinden. Het hangt er vanaf wat jullie graag lezen.
Heb je gelijk in maar ik moest m’n lijst van 10 reduceren tot 4. Het is moeilijk, woon in Australië dus informatie over boeken is echt een kwestie van actief zoeken. Probeer altijd voor ieder wat wils in een jaar te krijgen en het liefst niet te oud. Voor 2016 staan Oorlog en terpentijn, IJstijd, De lege stad en Het boek van de doden op het programma.
Els, heb je een real-life groepje in Australie met Nederlanderse boekenliefhebbers? Wat leuk! Van IJstijd heb ik ook een recensie op dit blog. Over dat boek ben ik stukken minder te spreken dan over Harem. Maar ja, het hangt ook van je smaak af. Er zijn vast genoeg mensen die mijn mening helemaal niet delen, en misschien blijk jij daar ook wel bij te horen! 🙂
Pingback: Gelezen: Lieve door Ronald Giphart | De Boekblogger