Het Boschhuis: Waar het over gaat
De uitgever zegt: ‘Op zoek naar het verhaal achter een familiedrama verliest Pauline Broekema zich in het archief van haar grootvader. Grenzen van tijd en plaats vervagen en niet alleen een familie, maar een heel tijdperk komt tot leven. Het Boschhuis is de geschiedenis van rauwe tabakspioniers op Sumatra, een boerenleven aan de Zuiderzee, wereldverbeteraars in een lommerrijk Utrechts villadorp en het gewelddadige einde van een naïeve droom: oom Pieter ter Beek wordt in 1944, zes maanden voor de bevrijding, door de Duitsers gefusilleerd.’
Het Boschhuis: Wat ik ervan vond
Familiegeschiedenissen, daar houd ik wel van! Ik begon met veel interesse aan de geschiedenis van Pauline Broekema’s familie. Haar overgrootouders woonden een tijd in Nederlands Indië, wat ik wel interessant vond.
Helaas werd er meer teruggekeken in de tijd dan dat er beschreven wordt wat er in de ‘huidige tijd’, de tijd van het verhaal, gebeurt. Dat vond ik vervelend. Het verhaal was op zich best interessant, maar er gebeurde weinig. Het meeste leek wel in de flashbacks verteld te worden. Frans Jan had al een hele tijd in Nederlands Indië gewoond (en keek daar op terug) maar de lezer gaat daar zelf pas heen als Jannetje uit Nederland met hem trouwt. Samen verbleven ze maar korte tijd in het verre land.
Dus zijn we al snel terug in Nederland. Nu is de hoofdrol voor de zoon van het echtpaar, Juul, die samen gaat werken met Kees Boeke in het Boschhuis. Een heel ander verhaal, dat voor zover ik kon zien niets te maken had met het Indië-verhaal. Het zouden ook twee losse boeken kunnen zijn. Misschien was dat wel beter geweest. Maar ja, het is een familiegeschiedenis en die laat zich niet leiden door wat de lezer wil, natuurlijk.
Familiegeschiedenissen kunnen heel interessant zijn. Zo ben ik best benieuwd waarom mijn voorvader vermeld wordt in de Leeuwarder Courant van de jaren 1860, in een aantal advertenties voor biljartwedstrijden: ‘Iedereen is welkom, behalve [mijn voorvader]’. In de krant!! Wat zit daar achter? Ik zou het graag eens gaan uitzoeken.
Familiegeschiedenissen hebben zeker mijn interesse, maar Het Boschhuis vond ik te fragmentarisch, met te veel terugblikken en te weinig één doorlopend verhaal.
Mijn waardering: Niet uitgelezen
Dit boek heb ik: gekregen voor recensie via Een perfecte dag voor literatuur
Aantal bladzijden: 471
Gepubliceerd in: 2014
Extra: Dit boek telt mee voor de Ik Lees Nederlands! uitdaging (19/35).
De Boekblogger 
Wat jammer Judith! Ik had goede hoop op dit boek, maar ik ga het natuurlijk toch lezen en wie weet kijk ik er anders tegenaan…
Els, ik kan me voorstellen dat jij dit boek wel met veel plezier gaat lezen. Zeker proberen! Mooi voor in de vakantie, een lekker dik boek.
En toch vind ik dat je een mooie en eerlijk recensie hebt geschreven (dat vind ik zelf nog lastig om te doen als een boek mij niet pakt).
Dank je, Sandra. Gelukkig wist ik bij dit boek wat mij er niet zo in aansprak. Dat is niet altijd het geval en dan is het inderdaad lastig een goede recensie te schrijven.
het is eigenlijk wel een leuk boek, alleen die details!
Ik heb dit keer bewust niet meegedaan met Een perfecte dag voor literatuur, omdat ik vermoedde dat een familiegeschiedenis mij op dit moment onvoldoende zou boeien. Een familiegeschiedenis kan heel veel bieden, zeker ook in perspectief van de wereldgeschiedenis.
Ik waardeer het altijd erg als een blogger eerlijk durft te zijn, ook bij recensie-exemplaren.
Wanneer een boek me niet weet te boeien (om wat voor reden dan ook) leg ik het een tijdje aan de kant om het later opnieuw te proberen. Heel vaak komt het er dan toch nog van dat ik het boek uitlees. Bij dit boek heb ik het nergens gehad. Integendeel, ik las het in twee dagen helemaal uit.
Net op tijd jouw blog gelezen en net op tijd het boek niét gekocht… centjes over om een ander boek te kopen!
Annick, het kan best zijn dat jij dit boek juist wel mooi vindt, een familiekroniek die lekker lang doorleest. Maar voor mij zat er niet genoeg samenhang in.