Over dit boek had ik al allerlei goede recensies gelezen op de Engelse blogs, dus toen uitgeverij Signatuur een winactie had voor de Nederlandse vertaling van dit boek, deed ik mee. En ik was een van de winnaars. Bijkomstigheidje: de winnaars werden geacht een recensie te schrijven. Die schrijf ik natuurlijk altijd als ik een boek lees, dus geen probleem!
De reddingsboot: Waar het over gaat
Het boek begint als Grace met haar advocaten gaat lunchen. Zij is ergens voor aangeklaagd en lijkt nogal hysterisch. Na dit korte hoofdstuk vertelt Grace over de reddingsboot waarin zij een paar weken heeft moeten overleven nadat het cruiseschip waar zij en haar man mee reisden, geexplodeerd was.
Elke dag en elke nacht is een nieuw hoofdstuk. Je leert als lezer de belangrijkste mensen op de boot kennen, hun eigenaardigheden en hun meningen over de situatie. Er zitten teveel mensen aan boord, moeten er mensen vrijwillig overboord springen, moeten er mensen aangewezen worden, of is dat allemaal niet nodig omdat ze toch al heel snel gered zullen worden? Allianties beginnen zich te vormen en behalve de fysieke ongemakken, begint Grace ook psychisch te leiden onder de situatie.
Later komt de rechtszaak weer ter sprake en ontdekken we waarom Grace terechtstaat, en hoe het met haar afloopt.
De reddingsboot: Wat ik ervan vond
Het verhaal speelt zich af aan het begin van de eerste wereldoorlog en dat merk je aan het mooie taalgebruik. Hoewel ik wist dat Grace gered zou worden – ze was tenslotte bij een rechtzaak betrokken aan het begin van het boek – bleef het spannend wanneer en hoe de boot gevonden zou worden, en hoeveel mensen er nog over zouden zijn.
Er zitten een stuk of 40 mensen aan boord bij het begin van het verhaal en langzamerhand leert de lezer een aantal van deze mensen kennen. Maar omdat men weinig van plaats verwisseld (dan zou de boot gaan schommelen), weten wij als lezer niet zo goed, net zomin als Grace, wie de meeste van die andere mensen zijn. Dat vond ik mooi gedaan: doordat ze fysiek niet bij deze mensen kon komen, deden ze er niet (veel) toe en werden ze ook niet genoemd. Totdat ze later in het boek evt. een grotere rol kregen toebediend.
Ik vond het verhaal aan boord heel mooi en spannend. De rechtzaak en het verhaal eromheen vond ik veel minder interessant.
Het boekje zelf was een beetje een vreemd model: een hardback in pocketformaat. Toch bleek dit lekker handzaam. Het boek was grotendeels een dagboek en wat dat betreft pastte het formaat daar ook goed bij.
Mooi boek, mooi geschreven, spannend.
Mijn waardering: 4.5/5
Dit boek heb ik: gekregen/gewonnen van Uitgeverij Signatuur voor recensie
Aantal bladzijden: 272
Gepubliceerd in: 2012
De Boekblogger 
Boot, schipbreuk, zee… Nee, toch niks voor mij, alhoewel je recensie me alweer doet twijfelen.
Toch een erg mooi boek, Nadine. Maar ja, weer die zee he? 🙂
Eigenlijk is het gek, want in feite hou ik heel erg van de zee… Alleen niet van het zitten in een boot op die zee, zelfs niet in boeken.
Pingback: Weekly Reading Roundup « Leeswammes' Blog
I’ve just finished this book and you were right – I had mixed thoughts. I translated your review and agree that the lawsuit bits were less appealing, but I also had trouble with the lifeboat scenes. It was gripping and fast paced, but there was no real emotion and I didn’t care if any of them lived or died. It was all a bit light. Such a shame as I loved the premise.
Jackie, I agree that there was no real emotion in the lifeboat scenes. You could say this was because of the type of person that Grace was AND because she was mostly interested in her own survival so the reader doesn’t get any warm feelings for the other people on board. On the other hand, it’s a story and it would have been a better story if there was that compassion (of the reader) with the other people.
Zulke kritische veellezers en toch nog zo veel schrijvvouten!
In de beoordelingen worden alleen indrukken geformuleerd. Los uit de mouw geschudde impressies. Argumentatie ontbreekt. Deze commentaren stellen me meer teleur dan het boek zelf.
Lees eens opnieuw: er staat niet wat er staat. Het gaat niet over de zee. Het romannetje stelt vragen over macht en onmacht, over schuld en boete, over rijk en arm, over individu en groep, over overlevingsdrang en mededogen, over zelfverdediging en machteloosheid, over verantwoordelijkheidszin en apathie en zelfs over verhoudingen tussen man en vrouw. M.i. speelt de locatie géén doorslaggevende rol: dezelfde situatie kan zich voordoen op een vliegtuig, op een overladen vrachtwagen, in een overbevolkte dancing waarin brand uitbreekt, bij een tsunami of windhoos.
Ik hoop nu allen dat ik zelf geen vouten heb geschrijft.
Leuk dat je reageert, Annemie.
Waar staan al die schrijffouten? Bedoel je in het boek of in mijn recensie? Mij zijn ze (duidelijk) niet opgevallen, terwijl ik een grote hekel heb aan schrijffouten.
Annemie, het staat mij vrij een recensie te schrijven (boekverslag, if you like) precies zoals ik dat wil. Ik ben geen literair analyst (als dat zo heet) en soms ga ik niet zo diep op een boek in, soms wat meer.
Jij hebt duidelijk veel meer over het boek nagedacht dan ik. Ik vond het een mooi boek, maar ik had er niet zo heel veel over te vertellen. Je hebt gelijk dat het boek over veel meer gaat dan een reddingsboot op zee. Had ik wel ontdekt, maar niet opgeschreven in mijn recensie. Ik vond de locatie wel heel geschikt, op zo’n eindeloze zee waar je misschien nooit hulp van buitenaf zult krijgen. Maar je hebt gelijk, het had net zo goed heel ergens anders kunnen zijn. Dan was het toch weer een heel ander boek geworden, maar wel met dezelfde thema’s.
Haha, ik was ook één van de winnaars!